Bjorn Wielockx

Een streepje punkrock kan onderstaande redacteur wel smaken. Toch als de muziek je een adrenalinestoot toedient. Om die reden heb ik het nieuwste plaatje van Real Friends aangevraagd om te recenseren. De Amerikanen maken pop-punk gecombineerd met emo-elementen. Iets waarvoor ik mijn jeugdjaren zonder twijfel was gevallen. Eens luisteren of deze The Home Inside My Head mij kan overtuigen.

En daarin is de band spijtig genoeg niet geslaagd. Wat Real Friends hier voorschotelt is naar mijn mening net iets te braaf, en doet het me denken aan mijn beginnende emo-jaren. Die jaren ben ik gepasseerd en nu weet de muziek mij ook niet meer warm te krijgen. De Amerikanen zullen wel een hoop tieners naar het hardere genre lokken, iets wat ik zeker aanmoedig.

Want ook zij moeten een opstapje hebben naar dat hardere genre. Ikzelf ben ook beginnen luisteren naar het zwaardere werk door bands als Silverstein, My Chemical Romance, Panic At The Disco en A Day To Remember. Van die laatste heeft Real Friends veel weg, alleen mist het de furie van de Amerikanen. Zo komt er geen scream aan bod, waardoor het geheel snel begint te vervelen. De zeemzoete vocal van Dan Lambton lijkt wel heel erg op die van Jeremy McKinnon van A Day To Remember.

Ten opzichte van hun debuutalbum Maybe This Place Is The Same And We’re Just Changing heeft de band wel wat snelheid verloren. En dus ook kracht, aggressie en power. Real Friends heeft ervoor gekozen om veel melodramatischer uit de hoek te komen… een foute keuze.

Want deze The Home Inside My Head klinkt niet origineel. Het doet je hoogstens even wegdromen naar je eerste pop-punkconcert. Misschien dat ze met deze nieuwe plaat de tieners weten te overhalen. Iemand die het genre door en door kent kan deze nieuwe plaat beter links laten liggen.

Tracklist: