Jurgen Callens

Er is een periode geweest waar ik me wist te bezondigen aan hoge dosissen hardrock en glam metal. Niets om beschaamd over te zijn, maar eind van de jaren de tachtig, begin jaren negentig was dit een van de genres die het muzieklandschap domineerden. En zoals steeds, komen cyclussen terug. Zo is er nu de prima Amerikaanse band Tempt, dat met Runaway een klassieker in spé aflevert. Uitgebracht via het Rock Candy-label, zou dit album met maar liefst veertien tracks sinds 17 juni verkrijgbaar moeten zijn.

Onbekend maakt vaak onbemind. Daarom dat met wat scepsis begon aan de eerste luisterbeurt van deze plaat. De begeleidende info liet me eerst warm noch koud, want elke band wordt vandaag wel aangekondigd als ’the next big thing’. Ik was dan ook meteen verrast toen ik voorbij de openingssong Comin’ On To You was. Ik wist meteen dat ik hier met iets speciaals te maken had. Deze nog heel jonge band zou het kunnen gaan maken. Tempt brengt ons van het beste wat de hardrock uit de jaren tachtig te bieden hadden, vermengd met het modernere gevoel dat bands als Foo Fighters en Rival Sons ons vandaag kunnen geven. Maar toch is het vooral dat retro-gevoel dat overheerst. Je waant je echt opnieuw in de hoogdagen van het glorieuze tijdperk waarin elke gemeente nog wel een hardrockpub had en de liefhebbers daar samenkwamen om broeder- en zusterlijk te rocken op hun favoriete muziek. De zweem die rond die periode hangt, vind ik nu een beetje terug in de muziek van de Amerikanen. De plaat is trouwens gemixed door Michael Wagener die al werk verrichtte voor grootheden in het genre zoals Skid Row, Alice Cooper, Dokken en Mötley Crüe. En als je deze bands goed vindt, en nog wat voorbeelden zoals Steel Panther (maar dan wel zonder de ridicule teksten), Van Halen, Def Leppard,… dan zal je aan dit album zeker heel veel plezier beleven.

De song Under my Skin, is er zo eentje die je meteen bij je kladden heeft en door je hoofd blijft spoken. De zang van Zach Allen is fantastisch te noemen, en dit het gehele album door. Zowel op de uptempo tracks, als op de obligate ballad als Time Won’t Heal, blijft deze jongeling keihard overeind. Runaway is ook een gevarieerd album geworden waarin je naast uptempo klassieke hardrock ook A.O.R. hoort zoals in de titelsong, terwijl een nummer als The Flight dan weer het midden houdt tussen bands als Starship en Journey. F#$ked Up Beautiful herinnert dan weer hard aan een band als Def Leppard, nog zo een band die platen had die wisten te boeien van begin tot eind. Fans van Van Halen zullen dan weer veel herkenning merken in What is Love.

Runway is een album geworden, dat velen zal verrassen. Ik voorspel deze jongens dan ook een gouden toekomst. Maar ik hoop wel dat het muzikale klimaat voor dit soort muziek dan wel nog steeds goed zit. Het is gedurfd, maar ik meen wel dat hier nog steeds een groter publiek voor is. Met veertien keisterke songs, prachtig zangwerk en al even fantastisch gitaarwerk moet de band toch baggage genoeg hebben om het te kunnen maken. Ik had de mannen graag al eens bezig gezien op de zomerfestivals, maar het wordt blijkbaar wachten tot het najaar, tot ze de oversteek maken naar het Europese vasteland. Zeker één van de tips van de maand en verplicht voer voor elke melodieuze hardrockfan.

Tracklist: