Pieter VH

De Gentse band Eleanora brengt met Allure zijn debuutalbum op de markt, al verscheen er in 2014 al een ep. Dat jaar werd er ook met Amenra een split-album uitgebracht, en liefhebbers van dit soort sloopwerk zullen ook aan Allure ongetwijfeld een flinke kluif hebben. Want laten we er geen doekjes om winden: wat Eleanora hier laat horen, overtreft de stoutste verwachtingen.

Met vier nummers die samen drie kwartier duren, weet je meteen waar je aan toe bent: post-metal neemt al eens graag de tijd om ergens te komen. Al hoeft dat niet te betekenen dat niet al vanaf noot één de beuk er kan ingezet worden: dat gebeurt hier zowel op opener Menis als afsluiter Telos. De twee nummers tussenin laten dan weer een rustiger opbouw horen, met prachtige weemoedige gitaargeluiden op Sovereign in Mind, Subjected in Kind. De manier waarop de drum hier wat later invalt, is ronduit geniaal en is erop gericht om tot diep in je wezen door te dringen. En dan moeten de riffs nog volgen die in de beste sludgetraditie langzaam op je geest inbeuken. Tel daar het door merg en been dringende geschreeuw bij, die aanleunt bij de hardcore, en je krijgt een overweldigende geluidsmuur. Maar hoe loodzwaar het geheel ook is, nooit krijg je een geluidsbrij, maar steeds blijft alles haarfijn klinken. En soms wordt die muur ook gewoon even platgelegd, laat Eleanora gewoon even de stilte op je inwerken – ik waardeer het altijd als een band ook dát kan – die dan weer bruut doorbroken kan worden door een simpele drumslag die alles weer tot leven wekt. Ondertussen heb je ook nog de gitaar die zijn melodieuze klaagzang laat weerklinken..

Luisteren naar Allure brengt je in een zekere stemming, één waarbij woorden als ‘troosteloos’, ‘ontredderd’ en ‘somber’ spontaan naar boven komen drijven. Al is er nooit sprake van ‘opgave’, en blijft er een flinke portie verzet tegen al die duisternis sluimeren. Dankzij de sludge-elementen geraak je in een zekere meditatieve toestand, maar dan wel ééntje waar de agressie blijft in nazinderen. Alsof een mediterende boeddhist zich niet zou richten op het nirwana, maar zich op de woede zou focussen. Sereen en razend: Eleanora weet deze tegengestelden uitstekend te verzoenen.

Afsluiter Telos mag dan al het langste nummer zijn, het is ook ontegensprekelijk mijn favoriet, de spreekwoordelijke kers op de taart, want werkelijk elk nummer op dit album is van een overweldigende kwaliteit. De manier waarop Telos (niet toevallig Grieks voor ‘doel’?) je minutenlang meesleept naar zijn afgrondelijke einde, om nog af te sluiten met een intriest slot dat je helemaal verweesd achterlaat… Meesterlijk. Ik denk niet dat ik dit jaar al veel beters gehoord heb. Vorig jaar ook niet trouwens. Alles klopt gewoon.

Kortom, Eleanora is een geweldige aanwinst. Voor de muziek, voor de eeuwigheid, voor het leven. Allure is ongetwijfeld één van de beste albums van 2016: tegelijk balsem voor de ziel én een flinke dreun op je schedeldak.

Tracklist: