Steven Demey

Dat experimenteerdrift niet altijd tot boeiende resultaten leidt, bewees het Franse Glorior Belli met het vorig werkstuk Gators Rumble, Chaos Unfurls. De ‘southern rock’- en sludge-invloeden, waar bandleider Billy Bayou reeds voorheen graag mee dweepte, kregen danig de overhand dat er van de oorspronkelijke, vrij rauwe blackmetalsound nog weinig overbleef. Fans van het eerste uur voelden zich in de steek gelaten en voor eventuele nieuwe fans was de mix van blackmetalvocalen en southern rock een te vreemd geheel. Bovendien kon de plaat niet teren op memorabele songs waardoor we bijna drie jaar later gerust van een mislukking mogen spreken. Ergens logisch dus dat de Fransman het op een volgend album over een andere boeg zou gooien. Velen waren dan ook verrast, maar wij bij Amped-Up niet, dat Glorior Belli op Sundown (The Flock That Welcomes) terug keert naar de hoogdagen van het meesterwerk Manifesting The Raging Beast. En zo hebben we het graag!

Die gortdroge, rauwe en naturelle sound met melodieuze inslag waar de troosteloosheid vanaf druipt, is dus helemaal terug. En vermits deze vorm van black metal tegenwoordig nogal populair is – getuige het succes van bands als Mgla en Batushka, om maar eventjes de twee voornaamste te noemen – zou het voor Glorior Belli wel eens het geknipte moment kunnen zijn om de stap te zetten naar een groter publiek. Met openingssong Lies-Strangled Skies wordt meteen een visitekaartje afgeleverd. Wat direct opvalt is de enorme variatie in het drumwerk. De drums lijken wel live opgenomen, zoveel ‘leven’ zit er in. De digitale sound is duidelijk aan Billy Bayou voorbij gegaan. Ondanks die organische sound klinkt alles loepzuiver en zitten alle instrumenten ontzettend sterk in de mix. Ook het navolgende World So Spurious geeft hier blijk van. De vlijmscherpe en erg pakkende gitaarriffs doen de rest. Een overdosis aan rauwe melodie valt ons ten deel. Binnen de songs wordt er op het gepaste moment wat gas terug genomen ten voordele van de dynamiek en het luistergemak. De vocalen zijn schor en agressief zoals het bij dit soort muziek hoort, maar toch gaan ze bij momenten mee met de gitaarlijnen wat de meeslepende sfeer ten goede komt. Dat Billy Bayou zijn sludge-invloeden niet helemaal heeft afgezworen, bewijst hij met Rebels In Disguise. De slepende basisriff met een hoofdrol voor een vette baslijn gaat hier echter wel in één vloeiende beweging over in vlot, haast swingend gitaarwerk.

Het is echter een uitzondering op de regel want voor de rest krijgen we bijna uitsluitend furieuze black metal voorgeschoteld. Thrall Of Illusions hakt er na een onheilspellende intro stevig in en is met zijn bijna 9 minuten meteen ook de langste song van het album. Ondanks de lange speelduur kakt het zaakje echter op geen enkel moment in. Daarvoor is de afwisseling binnen de overwegend snelle songs gewoonweg te groot. Het titelnummer is daar ook weer een goed voorbeeld van. Het is haast niet bij te houden hoeveel tempowisselingen het drumwerk bevat tijdens één en dezelfde riff. Satanists Out Of Cosmic Jail en Upheaval In Chaos Waters doen er nog een schepje bovenop en razen van begin tot eind. Het afsluitende We Whose Glory Was Despised vat het nog eens allemaal samen. Een slepend middenstuk met prachtige melodieën klieft de song doormidden. Er volgt een tegendraads drumpatroon waarna het nummer langzaam weg ebt, wat ook meteen het einde betekent van drie kwartier puur luistergenot.

Valt er dan werkelijk geen enkele kritische opmerking te maken? Neen, want zelfs het prachtig vormgegeven artwork is van een zeldzame schoonheid. Dit is zonder twijfel de meest boeiende plaat die Glorior Belli ooit maakte en meteen ook het beste dat de nog steeds erg florerende Franse blackmetalscene ons te bieden heeft! Jaarlijstmateriaal!

Tracklist: