Stany Criel

Het Californische kwartet Slow Season geeft op zijn Facebookpagina meteen een duidelijk signaal aan organisatoren die de band graag op de affiche willen: “We play loud, please don’t book us to be quiet”. De band katapulteert ons met Westing terug naar eind jaren zestig, begin jaren zeventig en serveert ons een gretige dosis heavy psych rock, met inderdaad toch wel een stevige nadruk op “heavy”.

Slow Season neemt voor zijn platen steeds zelf stevig de touwtjes in handen en beheert het volledige proces van componeren tot (uiteraard analoge) opname in de huisstudio van drummer Cody Tarbell. Dat geeft deze schijf dan ook een lekker, en ook wel onontbeerlijk, live jamgevoel mee.

Thematisch kunnen we niet echt spreken over een concept, maar de nummers werden tekstueel toch gebouwd rond de minder mooie kanten van het menselijk wezen zoals daar hebzucht, macht en geweld zijn. Muzikaal bevinden we ons voornamelijk in een uitgesproken Led Zeppelin-sfeertje maar invloeden reiken ook naar vroege Black Sabbath, The Who en The Doors om maar enkele te noemen.

In een enkel geval gaat de Zeppelin-idolatrie misschien net iets té ver: het afsluitende Rainmaker met zijn vertraagde Whole Lotta Love-achtige riff is net iets te veel van het goede maar dat is voor mijn part dan ook het enige uitschuivertje op dit schijfje.

Y’Wanna is alvast een perfecte opener met zijn psychedelische, repetitieve riff en jonge Ozzy-achtige zang van Daniel Rice. En zeker niet te vergeten: de heerlijke baslijntjes die Hayden Doyel uit zijn vingers weet te toveren. Een slow blues krijgen we dan weer in de vorm van The Jackal waarin vooral het solistisch gedeelte van gitarist David Kent de hoofdrol opeist.

Het van drone-begeleiding voorziene Saurekönig is een ode aan wanhoop en treurnis, netjes in de verf gezet door de huilende vocals en prominente slide gitaar. Flag en Miranda zijn twee bevlogen The Who-hymnes met een sterk presterende ritmesectie de naam Entwistle/Moon waardig.

Damascus heeft het meest Sabbathiaanse allures, voortgedreven door een dito kenmerkende riff zoals Iommi die ondertussen al jaren uit zijn mouw weet te schudden. Het mooiste nummer op Westing is zonder twijfel Manifest waarin de geest van Jim Morrison rondsluimert. Het nummer start akoestisch met een warme orgelbegeleiding, maar ontvouwt zich langzaam tot een uptempo instrumentale en vocale mini-jam die je weer kan associëren met Sabbath, om dan toch in een The Doors-sfeertje het nummer tot een relatief rustig einde te laten komen.

Laat de zomer nu toch maar beginnen, lekker languit op het terras met op de achtergrond een zelf samengestelde, bescheiden California Jam. Slow Season is alvast uitgenodigd op de playlist.