Jurgen Callens

Uit het Hoge Noorden durft nogal eens menig leuk bandje de kop opsteken. Zo kwamen uit die regionen in het verleden al tonnen van genot deze kanten uit. Onlangs kregen wij hier het nieuwe album van het Deense Statement binnen, dat met Heaven Will Burn de opvolger aflevert voor het in 2014 verschenen debuut Monsters. De door Tue Madsen geproduceerde plaat kwam al op 17 juni uit via het Mighty Music label.

Volgens de begeleidende bio geniet dit Statement in het thuisland al heel wat bekendheid en wordt de band gewaardeerd door respectabele personen als bijvoorbeeld Michael Denner. De mannen pretenderen muziek te maken die uiterst geschikt zou moeten zijn voor liefhebbers van bands als Scorpions, Metallica en Volbeat. In die laatste twee bands kunnen wij ons wel terugvinden, in de eerste wat minder. Deze schijf is niet de meest makkelijke geworden om te bespreken, maar toch gaan we een zo objectief mogelijke weergave proberen te geven.

Het grote probleem van dit album is eigenlijk dat je steeds de indruk hebt, naar iets anders te zitten luisteren. Het lijkt wel of de mannen maar niet de richting weten te bepalen die ze willen uitgaan met Statement. Zo opent het album met Playing Around, waardoor je meteen de indruk krijgt naar een zoveelste hardrockalbum te zitten luisteren. De vocalen van Jannick Brochdorf klinken hierop initieel wat geforceerd. Maar net wanneer je je eerste indruk lijkt gemaakt te hebben, volgt met Madness een compleet andere song die je dan weer aan, inderdaad, de modernere Metallica doet denken. Created by You zou dan weer van de landgenoten van Volbeat kunnen komen, maar is wel een song die radio airplay zou kunnen krijgen. Hierop volgt dan weer een song die in het Metallica-straatje te situeren is en wat steviger klinkt. Ook Darkest Hour heeft wat van de modernere feeling in zich die de Amerikaanse topband de laatste platen kenmerkte. Ook het System of a Down-vat wordt aangeslagen in Nightmare, maar ook hier moeten we constateren dat de pilsjes wat te flets smaken en bij wijze van spreken uit een buurland zouden kunnen komen. En zo kan ik de voorbeelden blijven aanhalen: een richting lijkt maar niet gevonden te worden, want plots horen we in Part of Me zelfs Nickelback passeren, en dat is nou net wat we liever niet hebben. En alsof het nog niet genoeg is, wordt in de titelsong zelfs een Foo Fighters-bedje gespreid.

Ik ben er echter zeker van dat de bedoelingen van de Denen wel goed zijn, alleen moeten ze eens beslissen welke richting ze nu precies gaan uitgaan en niet zozeer meer leentebuur gaan spelen bij de tegenwoordig groten der Aarde. Aan alle voornoemde bands hebben we hier gelukkig al aan één exemplaar meer dan genoeg, laat staan dat er tig klonen gaan van rondlopen. Het potentieel om een nummer te schrijven is er. Nu nog een eigen smoel en wat originaliteit.

Tracklist: