Het begint stilletjesaan een traditie te worden: enkele weken voor het eigenlijke Alcatraz Metal Fest maken de organisatoren hun publiek al wat warm voor het grote werk dat er op 13 en 14 augustus aankomt op de terreinen van De Lange Munte in Kortrijk. Ditmaal had de organistie geopteerd voor het Schouwburgplein, dat omgetoverd werd in een kleine gevangenis voor metalheads. Op de bill stonden drie Belgische bands: het uit K-Town zelf stammende Dyscordia, Fleddy Melculy en Channel Zero, die nog eens zijn klassieke set uit de kast haalde. Het mooie weer kregen we er gratis en voor niets bovenop, de entreeprijs van amper 10 euro een spotprijsje en de talrijke opkomst – met onder meer een ferme opkomst van de delegaties van de fanclubs van de opener en afsluiter – een opsteker voor iedereen achter Alcatraz. 

De keuze om van de Grote Markt naar het Schouwburgplein te trekken leek ons meteen de goede. Alles was vlotter bereikbaar en de setting oogde mooi. Wij hadden er zelf voor gekozen om al iets vroeger naar Kortrijk af te zakken, omdat parkeren al eens geen evidentie durft te zijn daar. De goede beslissing, want wij waren tenminste op tijd binnen voor het startschot gegeven werd. Dat konden veel andere mensen, en dan vooral fans van de openingsband Dyscordia dan weer niet zeggen. Die moesten geduldig de wachtrij aan de ingang doorstaan en zo misten wat mensen toch wel een gedeelte van de set van hun favoriete band.

Onder een stralende zon was het Dyscordia, de progressieve melodieuze metalband dat met Words in Ruin eerder dit jaar een dijk van een plaat afleverde, dat de spits mocht afbijten rond de klok van 7. Onder een priemende zon, en al voor een heel goed gevulde geplaveide weide, openden de Kortrijkzanen meteen hard met Never Will en je zag de Dyscordia shirts meteen nog meer naar voor schuiven en in actie komen. We haalden het hier al eens aan: dit moeten van de trouwste fans ooit zijn. Overal waar de band speelt zie je steeds weer dezelfde mensen opduiken en de jongens onvoorwaardelijk steunen. Sommige fans maken er tegenwoordig ook een familie-uitstap van en brengen meteen ook maar de kids mee. Na deze toch wel harde en strakke binnenkomer, kregen we al meteen publieksfavoriet Bail me Out tegen de tandjes. We zwaaien meteen ook maar met wat lof naar de geluidsman, die voor de support een heel prima geluid wist neer te poten. De band zelf had er duidelijk ook weer zin in, en waardeerde de steun voor deze thuismatch ook heel hard. Vanavond koos Dyscordia voor een toch wel stevige set, die onder andere ook nog sterke versies bevatte van Chthonic Star, From Sight to Black en Reveries (de allereerste Dyscordia-track ooit). Een schot in de roos volgens ons: het publiek was meteen enthousiast en opgewarmd, de band zelf had al meteen het plein goed laten vollopen en de bierkranen stroomden welig. Deze band blijft een genot om aan het werk te zien en het kan haast niet anders, of deze mannen staan binnenkort toch eens op het eigenlijke festival zelf? Verbazend ook hoe zuiver het gitaarspel van de drie gitaristen ook live overeind blijft en ook de grunts van Stefan Segers en de cleane zang van Piet Overstijns met gemak het niveau van de studio evenaren.

Setlist:

1. Never Will
2. Bail me Out
3. Chthonic Star
4. From Sight to Black
5. The Masquerade
6. Harlequin’s Grief
7. Reveries

Hierna kwam voor velen wellicht de vreemde eend in de bijt. Fleddy Melculy mag dan wel in korte tijd naam gemaakt hebben, toch vroegen veel toeschouwers zich af hoe het kon dat deze jonge band nu al boven Dyscordia geprogrammeerd stond. Wel, dat lag enkel en alleen aan het feit omdat de band eerder op de dag nog een optreden moest afwerken op Rock Zottegem. De in de moedertaal gezongen tracks over allerlei ongein leken bij het jongere publiek wel in de smaak te vallen, maar het viel toch wel op dat de wat oudere metalheads naar de bierpompen afzakten en ook in die omgeving bleven hangen. Eigenlijk wisten wij vanavond ook niet echt wat met deze band aan te vangen. De mix van metal en hardcore lijkt ons beter te passen in een club. Ook de pauzes tussen de nummers zelf haalden de vaart er uit, maar daar hadden de mannen van Fleddy Melculy een eigen mening over. Misschien was dit optreden van de band wel een gemiste kans in Kortrijk. Het overgrote deel van het publiek leek niet echt geïnteresseerd en misschien was het ook wel niet de ideale bill voor deze formatie. Toch deed een bekender nummer als T-shirt van Metallica wel nog even de kopjes richting podium draaien. Speciaal bandje dit, te speciaal misschien nog voor de conservatievere metalfans die hier vanavond toch wel de bovenhand hadden.

Setlist:

1. Het is wat het is
2. Feestje in uw huisje
3. Ik haat Jazz
4. Apu
5. Fock dees fucking kut kak
6. (tombola)
7. Brood
8. 1 Noot
9. Fuck you Fleddy
10. Geen Vlees, wel Vis
11. Ik ben mijn sleutels kwijt
12. T-shirt van Metallica

Dat ook de jongens van Channel Zero nog steeds hun trouwe aanhang hebben, bleek uit de opkomst van hun trouwe fanclub: The Channel Zero Loyal Fanclub. Het terrein leek plots wel in twee kampen gedeeld. Aan de ene kant de Dyscordia-aanhang, aan de andere kant de fans van de nationale metaltrots. Vanavond koos de band om nog eens de klassieke set (met strijkers en piano, en zonder elektrische instrumenten) te spelen, waarmee de band vorig jaar de culturele centra in het land rondtrok. Vorig jaar was dit best eens een leuke en andere ervaring dan wat we gewoonlijk van de band gewoon zijn. Maar wij vonden het ok voor een keertje. Persoonlijk hadden we dan ook liever weer de versterkte set van Channel Zero gezien. Die had in de open lucht gewoon beter tot zijn recht gekomen. Ik denk ook dat velen met ons hetzelfde dachten en het voor een opwarmer voor een metalfestival best iets steviger gemogen had. Songs als Black Fuel en Suck My Energy misten nu gewoon de impact die ze normaal wel hebben. Het overgrote gedeelte nam dan ook een afwachtende tot zelfs apathische houding in, en het was wachten op de hitjes of op een emotioneel moment als Angel, waarbij gevallen broeder Phil B. geëerd werd om wat meer enthousiasme in de menigte te zien. Leuk wel dat er een klasje mee het podium op mocht, of dat Francky DSVD even het publiek introk om een nummertje te zingen, maar wij zien ze gewoon liever snel weer terug in de gedaante waarin ze zich het beste tonen: de harde, met andere woorden. 

Setlist:

1. Black Fuel
2. Ego
3. Electric Cocaine
4. The Hill
5. Ocean
6. My Self Control
7. As A Boy
8. Lonely
9. Sidelines
10. No More
11. Brothers Keeper
12. Suck My Energy
13. Angel
14. Call On Me
15. Help

Ik denk dat we voor velen kunnen spreken, als we zeggen dat dit een heel geslaagde en gezellige avond was. Dit voelde gewoon aan als een community waar iedereen met iedereen aan het verbroederen was. Een avond met veel volk ook, die goede hoop geeft aan de organisatie van Alcatraz Metal Fest om er ook op 13 en 14 augustus een geslaagde boel van te maken. Kaarten zijn er trouwens nog steeds en zijn onder andere te verkrijgen via de site van Alcatraz of bij de lokale platenboer in Kortrijk: Popcenter. Wij spreken alvast met jullie af op de Lange Munte later deze zomer.