Uit Duitsland bereikte ons Der Unsichtbare Begleiter, het derde album van de dark metalband Freitod. Wie het over dark metal heeft, verwijst meestal naar een subgenre dat onder andere in het legendarische Bethlehem zijn roots heeft: muziek die flirt met ondraaglijk lijden, maar tegelijk ook een zachtere, maar duistere kant heeft. Met referenties aan Katatonia en Alcest in de promofiche was onze interesse voor dit schijfje alvast gewekt.

Een flinke portie depressive black metal gaat er hier immers altijd wel in: gitaren die in overdrive aan het janken slaan, maar tegelijk een soort meditatieve toestand opwekken door vooral op herhaling te mikken. Als dit vergezeld gaat door langgerekte grunts die van heel diep lijken te komen, kan ons geluk helemaal niet meer op. Laat dit een element zijn dat Freitod bij momenten zeker goed beheerst en lekker weg luistert, zoals bijvoorbeeld tijdens Die falsche Krankheit. Helaas blijft het daar niet bij: af en toe moet er blijkbaar ook even gas teruggenomen worden, en dient er op het melancholische gevoel gespeeld te worden. Dit is wellicht de reden dat er naar bands als Katatonia en Alcest verwezen wordt, maar waar Freitod dit niveau bijlange niet haalt. Tijdens deze momenten vervalt de gitaar in een al te simpel melodietje, en is het vooral de zuivere zang die ons na een tijdje ontzettend op de zenuwen gaat werken.

Freitod doet hier inderdaad denken aan Bethlehem, dat in vroegere jaren garant stond voor de betere depressive black metal, maar de afgelopen jaren ook een omslag maakte richting al te makkelijk verteerbare melodietjes. Deze variant van dark metal lijkt dan ook wel een typisch Duits fenomeen te zijn, die aansluiting vindt bij de ‘neue deutsche härte’. Luister maar eens naar titelnummer Der Unsichtbare Begleiter, dat een heel simpele riff als basis heeft waarboven een donkere, zweverige zang geplaatst wordt. Het zal wellicht een aparte smaak vereisen.

Laat het duidelijk zijn: we zijn hier niet zo’n fan van deze kruisbestuiving van depressive black metal en de neue Deutsche härte. Op zijn best is Freitod dus zeker genietbaar, de grunts in combinatie met de uitgerekte gitaren doen wat ze moeten doen, maar van zodra er gemikt wordt op een melancholiek, poppy sfeertje kan de muziek steeds minder boeien. Als de zuivere zang dan ook nog eens net iets te catchy wordt en hierdoor zelfs ronduit enerverend wordt, is het plezier al snel weg. Een heel gemengd rapport dus voor deze Freitod.

Tracklist:

1. Unter schwarzen Wolken
2. Die falsche Krankheit
3. Die Zeit heilt keine Wunden
4. Zerissen
5. Mirta
6. Der unsichtbare Begleiter
7. …und am Ende war das Nichts