Jurgen Callens

Zweden, of de onuitputtelijke poel der metalbandjes. Zo kregen wij hier nu onlangs de nieuwste plaat van The Embodied in onze mailbox. Ravengod is de opvolger van het in 2011 verschenen zelfgetitelde debuut, dat toen een mix gaf van heavy, slash power metal gemengd met de typerende Zweedse Gothenburginvloeden. Die hardere, lees death- en thrashinvloeden, zijn er nu zo goed als uit en de band focust nu meer op een heavymetalkoers met moderne invloeden. Het album komt op 15 juli uit via Pure Legend Records.

Vaak denk ik, als ik een band niet ken, dat het misschien wel eens op een ontgoocheling kan uitdraaien. Maar als die band uit Zweden komt, dan heb je best vaak te maken met kwaliteit. En in het geval van The Embodied is dit niet anders. Dit plaatje zat bij mij al van de eerste luisterseconden goed. Bleed opent het album met prima melodieuze gitaren, wat staccato-riffs, modern drumwerk en heel goede zang. Onmiddellijk weet je dat je vertrokken bent voor een mooie rit. Leuke solootjes ook trouwens en de gitaristen twinnen er lustig op los. Ik zei dus dat de band op het vorige album nog meer death en thrashstukken in zijn songs verwerkte. Die hoor je nu nog sporadisch terug, zoals in het tweede nummer bijvoorbeeld, waarin zanger Marcus Thorell naast zijn mooie, cleane stem nog even wat grunts uit het blik trekt. Alhoewel, grunts zijn het in feite niet, eerder agressieve zang. Hier zijn de riffs ook ietwat zwaarder. Muzikaal doet het me in de verte soms wat aan de landgenoten van Amaranthe denken. Puur naar die moderne touch toe dan wel. De titeltrack is ook een pareltje: een lekkere drive, begint kalm, maar ontpopt zich tot een vuistenballer die het live zeker niet slecht zal doen. De nu al niet misse zang wordt ook ondersteund door sterke backing vocals. In The Exorcist trekt met dan weer verschillende lades open: wat thrash, wat doom, wat At The Gates zanglijntjes maar ook weer die heerlijke cleane zang. Stevig nummer, met veel pit gebracht. Gevoelig kan ook, zoals in Land of the Midnight Sun. Mooie accoustische gitaren, met een wat middeleeuwse inslag en meerstemmig gezongen. Verrassend goed. Het feit dat ik de band ook niet met iets anders kan vergelijken, zegt ook veel. Op een goede manier dan, want dat betekent dat The Embodied een eigen smoel heeft. Ik ben fan van de kruising tussen traditioneel en modern. Beste voorbeeld hiervan is Awaiting The End, dat zowel oude als jonge metalfans zal aanspreken. Ik ben ook fan van het gitaarwerk van Jon Mortensen en Chris Melin. Een perfect op mekaar ingespeelde tandem, die goede songs koppelen aan een knappe uitvoering. Ik ben er zeker van dat deze jongens prima troeven in handen hebben om met dit materiaal live uit te pakken en zwaar te scoren. Er is afwisseling en zowel liefhebbers van heavy, power, thrash en death metal zullen hier best weg mee kunnen. En omdat het zo hedendaags tegelijk klinkt zullen ook jonge metalhonden hiervoor openstaan.

Kortom, alweer een leuke ontdekking. En mag je heavy metal al eens wat moderner en wat buiten de lijntjes gekleurd, dan moet je hier zeker even naar op zoek gaan. En stuur die Zweden gauw maar eens onze kanten uit voor wat concerten. Leuk festivalbandje zou dit kunnen zijn en zou niet misstaan in de Marquee op Graspop bijvoorbeeld. Er is al veel moois uitgebracht dit jaar, we doen er dus gewoon nog maar iets van dat bij.

Tracklist: