Steven Demey

Duitsland is de laatste jaren aan een kleine inhaalbeweging bezig ten opzichte van de Scandinavische landen wat betreft death en black metal. Voorheen waren de Duitsers toch vooral heer en meester op het vlak van power en thrash metal. Binnen het deathmetalgenre is Dawn Of Disease aan een steile opmars bezig getuige hun recente deal met Napalm Records. Met Worship The Grave is het gezelschap uit Osnabrück aan hun derde langspeler toe.

Op basis van het gebodene en zonder enige achtergrondinformatie dachten we zowaar dat het hier een Zweedse death metal band betrof. Het was enkel nog gokken of ze uit Stockholm of Gothenburg kwamen. Het vijftal bedient zich namelijk van een sound die het midden houdt tussen de lompe old school death metal waar bands uit Stockholm doorgaans een patent op hebben en het typische melodieuze en catchy riffwerk kenmerkend voor orkesten uit Gothenburg. Voor wie referenties nodig heeft, zit een kruisbestuiving tussen oude In Flames en Dismember er niet ver naast. Aan de ene kant is originaliteit ver te zoeken, maar aan de andere kant zijn er toch ook weer niet zo heel veel bands die zich een dergelijke mix op degelijke wijze hebben eigen gemaakt. Hypocrisy, Amon Amarth en Kataklysm komen de laatste jaren misschien nog het dichtst in de buurt. Al hebben deze dan weer meer een eigen gezicht en een erg lange voorgeschiedenis waarbij vooral Hypocrisy en Kataklysm van brute death metal naar death metal met een meer melodieuze inslag zijn geëvolueerd.

Waar Dawn Of Disease op het vorige album Crypts Of The Unrotten nog een pak agressiever en ‘vuiler’ klonk, zijn de scherpe randjes er op het nieuwe werk afgevijld. Ergens is dat wel jammer want het klinkt nu allemaal wel erg gelikt. Het contrast tussen de melodieuze songs en de zware grunt van Thomasz Wisniewski voelt bovendien wat raar aan. Ook kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat we veel riffs al wel eens op ander plaatwerk hoorden passeren. Het zijn enkele kritische noten in een voor de rest aangenaam wegluisterend album. Het plaatje biedt namelijk net genoeg variatie om tot het einde te boeien. Opener en tevens het titelnummer geeft meteen goed weer waar de band voor staat. Blastbeats worden afgewisseld met melodieus mid tempo riffwerk. Opvallend zijn ook de korte en vlotte gitaarsolo’s. Het is een formule die de hele plaat stand houdt. het navolgende The Saviour’s Tomb is van hetzelfde laken een broek. Ashes hakt er nog wat steviger in en valt op door het strakke en gevarieerde drumwerk. On Trails Of Death is zoals je met zo’n titel mag verwachten het meest agressieve nummer van de plaat en meteen ook de meest indrukwekkende song. Een knaller van de eerste orde! Prayer For The Dawn is een kort instrumentaaltje dat tevens dient als rustpunt na het brute geweld van de vorige song. Cult Of The Fading Light zal bij de Amon Amarth fans in goede aarde vallen. Through Nameless Ages begint erg bruut, maar schakelt halverwege een versnelling lager en bevat zelfs een akoestisch intermezzo dat bijzonder goed uitpakt. Outsourcing The Brain doet sterk denken aan In Flames ten tijde van Whoracle. In Enwrapped In Guts vliegen de blastbeats je weeral om de oren en bevestigen de heren dat ze nog steeds een gezonde dosis agressie in zich hebben. Het vormt een groot contrast met het afsluitende The Sky Is Empty. Het is de meest melodieuze en epische song van het album en zorgt tevens voor een passend slotakkoord.

Dawn Of Disease is kort samengevat uitstekend voer voor verstokte fans van Zweeds metaal. Het bevat tien aangename songs met kop en staart en (te) herkenbare riffs. Als je niet genoeg kan krijgen van de hierboven vermelde bands, zullen deze Duitsers je dus zeker kunnen bekoren. De meerwaarde zoeker zal Worship The Grave echter aan zich laten voorbij gaan of het zou moeten zijn dat de prachtige hoes je toch nog over de streep trekt. In het laatste geval heb je voor je geld alvast een mooi schilderij voor aan de muur.

Tracklist: