Jurgen Callens

Fans van melodieuze US-metal bleven de laatste jaren steeds vaker in de kou staan. Zodanig veel uitstekende releases verschenen er namelijk niet meer. Maar nu kunnen liefhebbers van het geliefde genre de bast weer natmaken voor een (relatief) nieuwe band aan het powermetalfirmament. Psychoprism, uit New York, is de in de gaten te houden naam, die op 22 juli de wereld gaat bestoken met een eerste full-cd, Creation genaamd. Het album komt er via Pure Steel en is de eerste volwaardige release na de in 2014 verschenen ep Bloodlines. Fans van US-metal lezen dus best even verder.

Psychoprism is voor mij nu al een lichtpuntje in de donkere tunnel die de US-scene de laatste jaren toch geworden was. Dat we hier met iets speciaals te maken hebben, hoorde ik al van de eerste tonen van de eerste song. We krijgen shreddende gitaren, met fantastische solo’s, ondersteund door gefundeerde keyboardpartijen, high-pitched vocalen en knappe songstructuren. Soms horen we snelle powermetalstukken met veel tempowissels maar we krijgen ook rasechte hymnes en knappe powerballads op ons bord. Dit is muziek die het hart van elke rechtgeaarde oldschool metalfan gaat doen herleven. Geteleporteerd uit de glorieuze jaren ’80, zal dit album bij velen voor natte dromen zorgen. Het is door bands als de oude Queensrÿche, Crimson Glory, Lordbane en Wicked Maraya dat ikzelf verslingerd geraakt ben aan deze muziek. En laat Psychoprism nu net even die band zijn die dat rijtje kan completeren. Met Jess Rittgers heeft de band een zanger in het huis die zo Geoff Tate had kunnen zijn op platen als The Warning en Rage for Order. Zonder info had je wellicht gedacht dat het Tate hemzelf was, die deze plaat ingezongen heeft.

Creation begint met een klassiek, kort introotje om dan op glorieuze wijze de queeste te beginnen middels de titelsong. Dit is geen power metal die te vergelijken valt met hetgeen we dikwijls uit Duitsland of Zweden te horen krijgen, maar is best complex. De songstructuren zitten uitgedacht in elkaar en vergen een paar luisterbeurten om ze te kunnen plaatsen. Vrolijke muziek is het ook niet, eerder naar de donkere kant, maar zo hebben wij dat natuurlijk wel graag. De duels tussen de keyboards en de ene gitarist zorgen ervoor dat je op geen enkel moment een tweede gitarist mist. Elk gaatje zit vakkundig dicht en wordt weldoordacht overgoten door intelligente zanglijnen door een topzanger. Friendly Fire is een nummer dat perfect op één van de eerste Queensrÿche platen gestaan kon hebben, ademt krak dezelfde sfeer uit en doen de haren in je nek rechtop staan. Het is een epische, zweverige song die je over die goede oude tijden doet mijmeren. Shockwaves is dan weer logger en dreigender en herinnert, vooral vocaalsgewijs, meer aan Crimson Glory. Mochten die besluiten om weer eens samen te komen en een nieuwe zanger te recruteren, dan moeten ze toch zeker even bij deze gozer hier aankloppen. The Acclaimed is dan weer wat melodieuzer en gaat voor nekhernia’s zorgen. Dat het ook in galop kan, hoor je dan weer terug in Chronos. Veel variatie en onderscheid tussen de verschillende songs dus, veel variatie binnen de songs zelf ook. Mocht dit een band zijn die 30 jaar geleden begonnen was, dan was het in die tijd wellicht een sensatie geweest. Maar ik ben heel blij dat we anno 2016 nog steeds van dit soort muziek mogen genieten natuurlijk. Er zijn bands die fakkels moeten overnemen. Pyschoprism is voor mij diegene die het kan daar waar Crimson Glory hem neerlegde en Queensrÿche en andere genregenoten het lieten afweten na enkele goede albums.

Ben je fan van het vroege werk van de bands die ik hiervoor al aanhaalde, dan is dit voor jou verplichte kost. Dat debuut ep’tje ga ik zelf zeker ook eens opsnorren. Want je kan nooit genoeg Psychoprism lekkers in de kast staan hebben. Maar voorlopig leg ik deze plaat nog een paar keer meer op mijn digitale draaitafel.

Tracklist: