Stany Criel

Het Zweedse Blues Pills wist met zijn debuut heel wat harten te veroveren met zijn authentieke psychedelische heavy blues rock. De band is quasi non-stop op toer maar er werd toch nog tijd gevonden om een vervolg te breien aan zijn in 2014 verschenen debuutplaat. Het nieuwe schijfje werd Lady In Gold getiteld en daarmee verandert het Blues Pills-schip ook van koers.

En dat zou wel eens voor wat tweespalt kunnen zorgen in de Blues Pills-gelederen. Waar hun vorig materiaal zich vooral concentreerde op Janis Joplin-geïnspireerde heavy blues bevat deze Lady In Gold heel wat meer soul- en gospelinvloed. Blues Pills klinkt op zijn tweede langspeler dan ook heel wat gepolijster, meer commercieel gericht en voor een breder publiek toegankelijk.

We kregen al een eerste hint bij de release van de videoclip van het titelnummer en ook de opener van deze plaat. Bij het horen van de eerste pianotonen dacht ik even dat Elin Larsson zou gaan inzetten met “Ain’t got no trouble in my life…”. Neen toch niet maar het nummer geeft ondanks de toch nog aanwezige psychedelica aan waar de rest van het album naartoe zal gaan. Het achtergrondkoortje is ook geen toevalligheid want ook in de overige nummers zal dit gaan opduiken.

Feit is dat Elin Larsson vocaal wel een straffe prestatie neerzet op dit schijfje en door de hoge dosis soul andere facetten van haar stem kan etaleren. Nemen we nu maar even de ballade I Felt A Change waar ze zich ontpopt tot een ware souldiva. Geruggesteund door strijkers en het Ray Charles-achtige orgeltje doet dit me denken aan een Aretha Franklin in het verleden of dichter bij huis en recenter, een Natalia. De ballade vloeit naadloos over in Gone So Long wat dan weer meer een Amy Winehouse meets Adele-moment creëert.

Ik weet het, dit zijn nu niet echt de namen waarop jullie zitten te wachten. Wie zijn hoopt vestigt op solistische uitspattingen van de jonge virtuoos Dorian Sorriaux zal ook op zijn honger blijven zitten vrees ik. Aan de andere kant zorgt hij dan wel weer voor een mooi ritmisch fundament dat niet zelden doet denken aan Mark III en IV van Deep Purple.

Blues Pills neemt met deze Lady In Gold dus best wel een risico maar bewijst ook dat blues, rock, soul en gospel net zoals in het verleden niet alleen naast elkaar kunnen bestaan maar ook mooi de handen in elkaar kunnen slaan. Ik ben ervan overtuigd dat deze nummers op een podium ook vonken gaan geven, net zoals hun “oudere” materiaal. En om het allemaal nog een beetje erger te maken : ik zou er ook nog een stevige blazerssectie bovenop gooien.