Jurgen Callens

Eerder in juni verraste de Finse zangeres Tarja Turunen ons als met een prequel, een volledig album voorafgaand aan het officiële album dat begin augustus moet verschijnen. The Brightest Void wist ons hier op de redactie toen niet echt te overtuigen. Nu komt the real stuff eraan, en wees gerust: deze keer hebben we er ons weer voor gezet om een zo objectief mogelijke weergave te geven van het album, dat als titel The Shadow Self meekreeg. Dat prequels en sequels ferm van mekaar kunnen verschillen weten wij nu intussen ook. Fans kunnen nu al reikhalzend uitkijken naar de plaat die opnieuw via earMUSIC zal verschijnen.

Daar waar The Brightest Void enige tijd geleden nog kon rekenen op wat kritiek, waar sommige van de verstokte Tarja fans het ongetwijfeld oneens mee zullen geweest zijn, kan dit nieuwe en toch wel officiële album, toch wel op meer goodwill van onze kant rekenen. Volgens de Finse zangeres en ex-frontdame van Nightwish is dit haar stevigste plaat tot nu toe geworden. Iets waar we bij momenten wel kunnen inkomen, maar dat wil wel niet zeggen dat dit een heavy rockalbum over de gehele lijn geworden is. De gekende, ingetogen songs zijn ook wel weer van de partij. Maar er durft inderdaad al eens met een stoerder riffje meer dan vroeger gestrooid worden. Tarja van haar kant had de voorbije weken al met wat teasers de interesse van de fans gewekt via de sociale media en de opener van de plaat, de single Innocence, zal dan wellicht ook wel bij meerdere aanhangers gekend zijn. Een ideale keuze als referentiepunt en met zijn pianopassage misschien wel de song die de combinatie tussen heavy rock en klassiek het best weergeeft. Een song die Tarja ook op het lijf geschreven is. Wat volgt is iets compleet anders, funky lijnen, diepere zang van Tarja, heavy riffs en een vocaal duet met Alissa White-Gluz van Arch Enemy. Een combinatie die wonderwel uitpakt echter. No Bitter End is de albumversie, die we al in een andere gedaante hoorden op The Brightest Void, net als Eagle Eye. Supremacy is dan weer een cover van supergroep Muse. En ook hier heeft de band er een eigen twist aan gegeven, die goed meevalt. Op het vorige album waren die covers dan voor ons het grootste struikelblok. Met een song als Love to Hate kan ik zelfs heel goede vriendjes worden. Soms heavy, soms slepend, maar goed gestructureerd en alle facetten van de zangeres komen er goed tot hun recht. Maar ook in een rustigere song als Living End komen die ook volledig tot uiting. Hier drijft ze echter wel grotendeels van de harde rock weg, maar dat verdient dan weer een pluspunt voor de diversiteit. Of Diva een autobiografische track is, zou ik persoonlijk niet weten, maar er zal wel een knipoog naar de één of andere partij geworpen worden hiermee. Hoe dan ook, ook dit is een nummer dat heel lekker wegluistert en ook iets theatraals in zich meedraagt. Too Many is dan weer een dertien minuten durend epos dat heel wat verrassende twists in zich meedraagt. En luister vooral na de laatste tonen nog even verder.

Kortom, wat we niet verwacht hadden, is toch gebeurd. Dit album heeft ons verrast op een aangename manier en overtreft zijn prequel op alle vlak. Op deze plaat heeft Tarja een perfecte mix gevonden tussen hard en klassiek, tussen ingetogen en uitbundig theatraal en wellicht is dit wel het sterkste werk geworden uit haar toch alweer een decennium oude solo-carrière. De fans kunnen dus reikhalzend uitkijken naar volgende week, wanneer het album in de rekken komt te liggen, maar ook naar de optredens die er dan later dit jaar weer zitten aan te komen.

Tracklist: