De organisatie van de Lokerse Feesten lukt er steevast in om elk jaar opnieuw een mooi programma ineen te boksen. Dit jaar was dit wederom niet anders. Het metalen volkje kreeg een heel gevarieerde line-up op het bord met enkele mooie namen en de broodnodige publiekstrekkers. Er was een aanbod voor zowel jong als oud en de keuze vooraf om Limp Bizkit als headliner te boeken leek wel de goeie, want reeds de dag vooraf werden nog enkele bordjes ‘uitverkocht’ in elkaar getimmerd. De weergoden zaten ook voor een keertje aan onze kant, zodat alles ideaal leek voor weer een gezellige avond metal, bier en vriendschap.

Inglorious: 16.00u 16.30u

Amped-Up is al vroeg aanwezig om de eerste band van de dag zeker niet te missen. Inglorious geldt namelijk als een grote belofte voor de toekomst. Hun debuutalbum verscheen eerder dit jaar en sloeg de internationale pers met verstomming. De talentvolle Britten werden pas in laatste instantie aan de affiche toegevoegd. Eén en ander zal wel te maken hebben met het feit dat ze in september en oktober door Europa zullen toeren in het voorprogramma van de Amerikaanse glamrockers van Steel Panther. Die laatsten stonden namelijk al veel eerder op de Lokerse affiche te pronken. Het is altijd afwachten of een band de hooggespannen verwachtingen ook live kan waarmaken. Het vijftal krijgt slechts een half uur om zijn kunnen te tonen. Het blijkt echter genoeg om ons alvast te overtuigen! Om het publiek in de gepaste sfeer te brengen wordt als intro de song Won’t Get Fooled Again van The Who gebruikt. Daarna wordt sterk ingezet met de opener van het debuut, Until I Die. Zanger Nathan James laat hier meteen zijn enorme stembereik horen; dit heerschap hoeft echt niet onder te doen voor de groten der aarde. Van de nieuwe lichting kan hij gerust naast Jorn Lande geplaatst worden. Met Breakaway wordt de volgorde van de plaat mooi gevolgd. Opvallend is verder de stevige ritmesectie met een showbeest van een drummer; wat gaat die kerel tekeer zeg! Visueel valt er sowieso weinig te klagen want de bandleden doen allemaal hun best om voor veel beweging te zorgen. Gitarist Andreas Eriksson doet wat denken aan een jonge Ritchie Blackmore, niet alleen door zijn gitaarspel maar ook door die maffe punthoed. De vergelijking wordt kracht bijgezet door een vlekkeloze uitvoering van I Surrender van Rainbow. Verder komen de beste songs van het debuut nog aan bod, waaronder een groovy High Flying Gypsy en het afsluitende Unaware met zijn kippenvel bezorgende refrein. Schitterend begin van de Lokerse metal dag dus! Blijkbaar hadden de weergoden het ook zo bekeken, want de voorspelde regen bleef uit. (Steven Demey)

Red Fang: 16.55u – 17.25u

We zullen het maar meteen toegeven. Hier bij Amped-Up zijn we niet direct fan van het Amerikaanse Red Fang. Hun videoclips zijn weliswaar grappig, maar de muziek heeft te weinig om het lijf. Het ontbreekt hen gewoon aan goede en pakkende songs. Bovendien missen ze een zanger die het verschil kan maken in het overbevolkte stonergenre. Bij het vallen van die term gaan onze haren trouwens sowieso al overeind staan. Noem ons ouderwets maar de enige band die het woord ‘stoner’ verdient, is het ter ziele gegane Kyuss. Met die band begint en eindigt het genre. Hoe grappig hun videoclips ook zijn, op het podium is het tegenovergestelde waar: de songs worden weliswaar vlekkeloos neergezet, maar voor de rest is het maar een saaie bedoening daar ‘on stage’. Bij momenten doet Red Fang trouwens sterk aan Mastodon denken, maar dan wel een matige versie ervan. Of zoals een toeschouwer die in onze buurt postvatte het plastisch uitdrukte: De Mastodon van den Aldi. Het hoeft niet te verwonderen dat de heren maar weinig wisten los te maken bij het publiek. (Steven Demey)

Suicidal Tendencies: 17.50u-18.40u

Na twee relatief jongere bands was het de beurt aan Mike Muir en kornuiten om de boel even op stelten te komen zetten. De band uit Venice Beach, Californië heeft zijn strepen al ruimschoots verdiend en kreeg naar onze mening toch wel een ondankbare plek op de affiche. Wij schatten dit crossover-thrashensemble namelijk nog steeds heel hoog in en live weten deze mannen nog steeds vonken en gensters te slaan. Frappant detail vandaag was dat de drumkruk bij Suicidal Tendencies sinds een tijdje bezet wordt door ene Dave Lombardo, wiens voormalige broodheer Slayer, een tijdje na hen de bühne op moest. De situatie tussen de meesterdrummer en de heren King en Araya lijkt namelijk nog steeds niet bijgelegd. Misschien daarmee dat de heren van Slayer met het busje tot net aan het podium afgezet werden? Wie zal het zeggen? En dat ome Dave nog steeds een heerlijk potje kan meppen, mochten we ook vandaag weer aanhoren en -schouwen. De houthakker weet deze muziek ook weer van een eigen fantastische basis te voorzien en het vuur brandend te houden. Want zo evident zal dit voor S.T. na al die jaren niet meer zijn natuurlijk. De band is gekend voor de energieke liveshows en probeert die nog steeds met het jeugdige enthousiasme van vroeger te brengen. Cyco Miko holt nog steeds over het podium, zijn gekende gebaren makend en de lelijkste smoelen fabricerend. En ook zijn band staat geen seconde stil, en weet getooid in bermuda’s, kniekousen en bandana’s de sfeer van de oude dagen op te wekken. Dit kon ook haast niet anders dan een geslaagde show worden, want Suicidal Tendencies had de enige juiste keuze gemaakt om vandaag voor een greatest hits-set te kiezen. Vanaf opener (en wat een wereldsong trouwens nog altijd) You Can’t Bring Me Down sloeg er een spreekwoordelijke vlam in de Lokerse pan om nog een tijd na de show te blijven nasmeulen. Zowel jonge als oude fans gingen compleet banana op klassiekers als Trip at the Brain, Possessed to Skate, War inside my Head, How Will I Laugh Tomorrow of het afsluitende Pledge Your Allegiance. En als ome Mike om een ‘Cyco Pit’ vroeg, wel dan kreeg de frontman ook zijn ‘Cyco Pit’. Muir blijft één van de markantste podiumbeesten in de geschiedenis van de crossovermuziek. De muziek mag dan op plaat misschien niet meer de impact hebben van pakweg twintig jaar geleden, live zouden deze kanjers nog steeds op elk festival te zien moeten zijn. Hoorde ik ook niet dat ze met de Persistence tour meekomen? Allen daarheen dus. Suicidal for life! (Jurgen Callens)

Parkway Drive: 19.05u – 20.05u

Met het Australische Parway Drive hebben de Lokerse Feesten een topper (in wording) te pakken. De Aussies spelen deze zomer alle zalen en festivals plat met hun brute doch melodieuze metalcore. Met hun vorig jaar verschenen album Ire deden ze een gooi naar het leiderschap binnen het genre door een meer commerciële koers te varen. Dat het hen geen windeieren gelegd heeft, bewijzen ze op het podium. De band is een perfect geoliede machine en het publiek eet werkelijk uit zijn handen. De podiumaankleding is trouwens ook om duimen en vingers af te likken. Enkele gigantische draperieën, vuurwerk, vlammenwerpers en veel rook zorgen voor dat extra showelement. Het mist zijn effect niet. De ene na de andere crowdsurfer meldt zich aan. De charismatische zanger Winston McCall is de dirigent van het gebeuren; met zijn positieve uitstraling en zijn opzwepende woorden is hij heer en meester. Kortom, een frontman in de ware zin van het woord! Er wordt geopend met Destroyer, tevens de openingssong van Ire. Die laatste plaat is trouwens erg goed vertegenwoordigd want bijna drie vierde ervan komt aan bod. Daarbij slaan vooral de singles Vice Grip en Crushed erg goed aan. Bij die laatste song is het even schrikken als tegelijk met de shouts ‘bang bang bang’ telkens drie ‘bommen’ ontploffen. In tijden van aanslagen zou een mens voor minder eens rond hem kijken of er geen slachtoffers gevallen zijn. Verder krijgen we de beste songs van Horizons, Deep Blue en Atlas voor de kiezen waarbij vooral Wild Eyes en Dark Days het erg goed doen bij het publiek. Niet toevallig zijn het nummers van het meer recente Atlas. Het bewijst alleen maar dat de groep nog steeds in stijgende lijn zit en dat er nog groeimarge is. Dat belooft alvast voor de toekomst! Met Home Is For The Heartless komt een einde aan misschien wel het beste optreden van de dag. (Steven Demey)

Steel Panther: 20.30u – 21.30u

Na het moderner getinte Parkway Drive konden we weer even richting old school-regionen toe. Gehaat door sommigen, geprezen door velen en dan in het bijzonder door de vrouwtjes. Dan weet je het wel: het Amerikaanse glamrockfenomeen Steel Panther mocht zijn kunstjes komen tonen voor een volle grintweide. En wees gerust, het waren niet alleen de vrouwtjes die deze band wilden zien. Stiekem vonden heel wat stoere binken dit ook wel een vette show. En zelfs degenen die met hun rug naar het podium bleven staan hadden daar ook hun redenen toe. Ik moet toegeven dat ik me op bepaalde momenten ook wel even omgedraaid heb. De redenen hiervoor zijn alom gekend en waren dan ook uitvoerig te zien op de grote beeldschermen. Maar professioneel als wij hier zijn, ging het bij ons natuurlijk om de muziek en hetgeen dat daarbij komt kijken. En je mag van deze ‘heren’ denken wat je wil, ze weten toch elke keer weer voor een dikke pot entertainment te zorgen. Het mag dan allemaal misschien wel gestart zijn als een parodie, en die pruiken zien er natuurlijk ook niet uit, maar Steel Panther beschikt gewoon over een rits goeie hardrocksongs die de weide tot een kookpunt kunnen brengen. Openen deden de Amerikanen met Eyes of a Panther, een van hun snellere nummers dat meteen de juiste toon wist te zetten. Zanger Michael Starr, die trouwens in een begenadigde dag was, is een rasperformer, die middels de nodige humor het publiek op zijn hand krijgt en ook bassist(e?) Lexi kreeg de lachers op de hand door meermaals zijn spiegel en föhn boven te halen. Er werden meerdere songs uit het debuut geplukt en ook daar waren wij niet rouwig om. Zo passeerden ‘oudjes’ als Fat Girl, Asian Hooker, Community Property en afsluitend strijdlied Death to All but Metal ook de revue. Maar het was wel bij de song 17 Girls in a Row dat de meeste commotie ontstond, want toen werden een boel jonge deernes het podium op geroepen om hun troeven tentoon te spreiden. En geloof ons, er zaten enkele talentjes tussen. Steel Panther stond hier vandaag gewoon garant voor vette partyrock, een knipoog naar de jaren tachtig en een coole shows. Dat die dan ook nog eens afgewerkt werd met prima songs maakte het plaatje enkel maar compleet. Het hoeft voor ons ook niet altijd zo serieus te zijn. Daar hadden we straks inmiddels Slayer nog voor! (Jurgen Callens)

Setlist:

1. Eyes of a Panther
2. Fat Girl
3. Party Like Tomorrow is the End of the World
4. Asian Hooker
5. Ten Strikes, You’re Out
6. Girl from Oklahoma
7. 17 Girls in a Row
8. Gloryhole
9. Community Property
10. Party All Day (Fuck All Night)
11. Death to All but Metal

Slayer: 22.00u – 23.05u

Slayer had na een mindere doortocht op de jongste Graspop-editie iets goed te maken. En even twijfelde ik in het begin van hun show of het er wel van zou komen. Want wederom was de gitaar van Kerry King nauwelijks in de mix te horen, van de positie waarop wij stonden. Na enige tijd werd dat euvel weliswaar nog wel bijgestuurd, maar in de tijden van nu is dit toch echt nauwelijks meer te begrijpen. Maar ach, we zijn gewoon te veel verwend zeker? En ondanks dat er mensen zijn die menen dat Slayer beter de eer aan zichzelf zou houden, zijn wij er nog steeds keihard van overtuigd dat de wereld nog steeds meer gediend is mét dan zonder onze favoriete thrashers. Akkoord, de originele line-up was legendarisch en zal nooit meer overtroffen worden, maar de vervangers zijn nu ook niet bepaald sukkelaars, nietwaar? Zolang de band songs als Repentless blijft maken en live ook nog eens overtuigend kan brengen, hebben deze veteranen bestaansrecht. En rammen doet het ook al niet meer van begin tot eind, maar dat hoeft voor ons ook niet, want songs als Mandatory Suicide en Dead Skin Mask weten ook op hun tempo nog steeds serieuse wonden te rijten. Heel erg verrassen doet hun set voor de rest al lang niet meer, of het zou moeten zijn door Fight till Death, dat slechts een sporadische plek tijdens het live-gebeuren wist op te eisen in het verleden. Uit het legendarische Reign in Blood kregen we Postmortem en het afsluitende tweeluik Raining Blood / Angel of Death te horen, en dat mocht misschien nog wel even iets meer geweest zijn. Maar kniezen kan je altijd natuurlijk. Seasons in the Abyss en War Ensemble compenseerden dat dan wel weer. Heeft Slayer revanche genomen? Wel, het scheelde alleszins een slok op een borrel vergeleken met in Dessel, maar ik kijk in ieder geval toch weeral uit naar een volgende zaalshow, waar de band toch nog steeds die grotere impact heeft. We vermelden ook nog even het eerbetoon aan de gevallen broeder Jeff Hanneman, die middels een grote backdrop nog steeds meereist in de entourage rond de band. Respect! (Jurgen Callens)

Setlist:

1. Repentless
2. Disciple
3. Postmortem
4. Hate Worldwide
5. War Ensemble
6. You Against You
7. Mandatory Suicide
8. Fight Till Death
9. Dead Skin Mask
10. Seasons in the Abyss
11. South of Heaven
12. Raining Blood
13. Angel of Death

Limp Bizkit: 23.45u – 01.15u

Intussen was het laat geworden, hadden we goeie optredens gezien, had de massa een nieuw drankrecord doen sneuvelen en waren er veel mensen moe. En die mensen keerden plots en masse huiswaarts. En eigenlijk kunnen we hen alles behalve ongelijk geven, want wat nu zou volgen was eigenlijk een aanfluiting. Wij hebben het hier eigenlijk al nooit zo begrepen op Fred Durst en zijn clowneske gang. Buiten een handvol hitjes hebben deze mannen eigenlijk niet zoveel bewezen. En telkens weer worden die ‘hitjes’ waaronder dan nog de tot in verveling herhaalde covers van Faith en Behind Blue Eyes uitgemolken. Bij gebrek aan meer degelijk eigen materiaal moet dit het dan zijn. Vandaag besloten Durst en zijn bende dan maar om maar wat met bekende riffjes en stukjes te strooien. Want waarschijnlijk hadden ze intussen al gemerkt dat die mannen van Goe Vur In Den Otto dat aan de overkant van het terrein bijlange niet slecht deden met wat tijdloze klassiekers. Het optreden was ook bijlange niet geïnspireerd. Een klusje dat nog even snel geklaard moest worden zeg maar. Jammer voor Wes Borland dat die dan wel enkele uurtjes bij zijn styling artist gezeten moet hebben daarvoor. Maar misschien had die daar wel gezelschap van enkele andere Amerikanen, die daarvoor wel de Lokerse Kaai in vuur en vlam hadden weten te zetten. Veel meer woorden gaan we hier dus niet meer aan vuil maken. Het handvol die-hards dat wel bleef staan, zal er wellicht een andere mening over hebben. (Jurgen Callens)

Setlist:

1. Boiler
2. Rollin’
3. Hotdog
4. Thieves
5. My Generation
6. Livin’ it Up
7. Eat You Alive
8. Nookie / Full Nelson
9. Behind Blue Eyes
10. Faith
11. Heart Shaped Box / Smells Like Teen Spirit
12. Break Stuff
13. Take a Look Around

We kunnen besluiten met zeggen dat dit opnieuw een geslaagde, en voor de organisatie ongetwijfeld heel geslaagde, editie van de Metaldag geworden is. Mooi weer, leuke bands, een goeie sfeer en een nog steeds gezellige setting. Enig minpuntje vonden wij het gebrek aan eetstandjes. Daar waren de wachttijden niet navenant aan de wachttijden aan de drankstanden, waar alles wel supervlot verliep. Ook een dikke pluim voor het uiterst vriendelijke personeel in Lokeren. Dit maken we niet veel mee. Tot volgend jaar!

Foto’s: Ryan Rombaut en Geert Van de Velde