Naar aanleiding van de aanstaande release van Alliance of Thieves, het eerste album van de nieuwe supergroep Meshiaak, hadden wij de eer om even te bellen met drummer Jon Dette, die de meeste lezers dan weer beter zullen kennen van bands als Slayer, Testament, Anthrax en Iced Earth. We hadden wat geduld nodig om de man aan de lijn te krijgen, maar eens dat gelukt was, kregen we een spraakvaar te horen die honderduit vertelde over zijn nieuwe band, zijn andere bands maar ook over niet zo evidente topics als terreur en wapenbezit.

Jon: Hey Jurgen, sorry dat het zolang duurde eer je me te pakken kreeg, maar mijn schema is zodanig uitgelopen, dat alles wat in de war geraakt is. Ik verontschuldig me en ik hoop dat dit jouw schema niet in de war stuurt.

Zit er maar niet mee in, ons interviewschema vandaag is waarschijnlijk niet zo druk als het jouwe. En het is mijn eerste dag verlof, dus we kunnen er wel even tegen.  Maar vertel even, hoe is het daar?

Jon: Wel, ik ben vandaag druk bezig met telefooninterviews voor deze nieuwe band waar ik nu in zit, die Meshiaak heet. Gisteren arriveerde ik vanuit Californië in Zweden en zit nog met een joekel van een jetlag. Maar dat is een tof probleem. Ik doe dit gewoon met een lach op mijn gezicht.

Ik kreeg gisteren pas de promo voor het nieuwe album binnen. Die heeft intussen toertjes gemaakt op constant replay en ik moet zeggen dat ik er door overweldigd ben. Maar misschien kan je eerst even beginnen met de band aan ons voor te stellen?

Jon: Wel de band wordt eigenlijk uitgesproken als Mi-sjie-aak. Sommige mensen zijn er wat door verward, want steeds word ik gevraagd hoe die nu precies wordt uitgesproken. Maar ik hou er wel van, omdat het een unieke naam is die de mensen wel bezig houdt. Maar goed, Meshiaak is een vierkoppige band, die bestaat uit Danny Camilleri, die de zang en de ritmegitaar voor zijn rekening neemt, Dean Wells speelt leadgitaar, dan heb je Nick Walker op bas en tenslotte yours truly op de drums.

Ik begrijp dat de term supergroep hier wel eens van toepassing zou kunnen zijn. Danny speelt in 4Arm, Dean in Teramaze, terwijl jij ook al een wat grote bands zat. Bestaan die bands allemaal nog en is dit dan een echte band of een project?

Jon: Wel, Danny speelt niet langer in 4Arm. Hij verliet die band om Meshiaak te starten. Hij startte die samen met Dean, die inderdaad in Teramaze zit maar dit maakt van Meshiaak in geen geval een project. Ik ook. Ik ben een volwaardig lid hiervan met volledig engagement. Oorspronkelijk zou ik enkel het album inspelen, maar toen ik het proces van opnemen en componeren zag vorderen en de songs tot leven zag komen, en het ook nog eens klikte op muzikaal en persoonlijk vlak, wist ik dat ik hier permanent wilde instappen. We wisten dat we met iets sterks bezig waren. Ik wil dit graag op een full-time basis doen en ik ben trots om me een volwaardig lid van deze band te kunnen noemen. Het is dus een volwaardige band -geen project- dat we van de grond willen krijgen.

Je moet hier dus ook wel echt van overtuigd zijn, want we weten dat jij al werkte met megabands als Slayer, Anthrax, Testament en Iced Earth.

Jon: Inderdaad, het is nu al bijna vier jaar dat ik nu en dan in de bres spring voor Anthrax. Ik val daar in voor drummer Charlie Benante. Maar het is heel erg duidelijk dat ik daar enkel maar inval. Charlie is de drummer van Anthrax en dat zal ook nooit veranderen. Meshiaak is dus echt mijn prioriteit, en vooral ook met het oog op volgend jaar, wanneer we willen gaan touren. Dan pas zal je echt zien hoe Meshiaak tot leven zal komen. Vergis je niet, ik sta hier volledig achter en ben klaar om dit ding ter wereld te brengen.

Hoe zou jij nu zelf de muziek omschrijven voor iemand die de muziek nog niet gehoord heeft? Ik hoor zelf vrij veel verschillende invloeden.

Jon: Wel Danny komt uit de heavy en thrash metal. Dat is zijn natuur. Zijn zang is aan de ruwe en schreeuwerige kant. Dean komt uit de band Teramaze, die een progressief karakter heeft en eigenlijk meer een rockband is. Totaal geen heavy metal dus. Dat is dus het domein van Dean. Hij leeft echt in die progwereld. Maar Dean is ook een producer, die veel werk doet in Australië en hij heeft een prima oor voor dingen en is een hele goeie songwriter. Hij heeft ook een sterke job gedaan om alles uit Danny te halen op vocaal gebied. Als je songs hoort als At the Edge of the World of Death of an Anthem: wel, Danny heeft vroeger nooit op die manier gezongen. Pas nu zie je wat hij allemaal kan met zijn stem. In I am Among You bijvoorbeeld ook: die song start heavy, maar dan heb je dat middengedeelte waar er een harmonisch zanggedeelte is waar je haast gaat denken dat je in een compleet andere song terechtkomt. Dit gaat er echt voor zorgen dat hij goeie kritiek gaat krijgen. Ikzelf heb natuurlijk ook een thrashmetalachtergrond omdat ik bij Testament, Slayer en Anthrax zat. Dus als je deze gegevens even samen gooit,  heb je een redelijk beeld van hoe alles gaat klinken. Maar hoewel Dean meer prog is, is hij ook dol op de old school Metallica bijvoorbeeld. Dus die oude heavymetalelementen zitten er ook wel ergens in.

Jullie zouden potentieel wel eens een classic album gemaakt kunnen hebben. Ik voel iets van die vibe die albums als Burn My Eyes, Ride The Lightning en Rust in Peace ook hadden. Ik denk ook wel dat veel metalfans zich hierin zullen kunnen vinden.

Jon: Absoluut! En met de reviews die ik tot op heden zag, is de respons veruit veel overweldigender dan ieder van ons verwacht had. Dat is een heel goed gevoel. En ik hoop ook echt dat dit album er in deze tijden bovenuit zal steken als een van de betere debuutalbums en we kijken er nu al naar uit om er nog meer te maken.

Er staan op maar negen songs op de plaat. Dat hebben we hier ook graag. Beter negen klassesongs dan twaalf waaronder er vijf vullers zitten.

Jon: Dat hadden we zelf ook voor ogen. Ik ben het hier volledig mee eens. Liever negen goeie songs dan meer, die dan weer minder kwaliteit hebben. Maar zelfs met deze negen nummers klokt dit album op goed in de veertig minuten muziek af. Ook dit vind ik de perfecte duur voor een plaat, hoewel bepaalde mensen altijd wel liever willen dat het langer duurt. Maar ik ben het met je eens: we wouden kwaliteit en geen kwantiteit.

Om nog even op jullie naam terug te keren: wat precies betekent Meshiaak?

Jon: Wel, Meshiaak is Hebreeuws voor Messiah. Dat leek ons echt wel een goeie naam. Danny kwam er trouwens mee op de proppen. Misschien dacht hij wel de band als een Messias kon fungeren voor de metalgemeenschap in zijn totaliteit haha. Het was trouwens zelf één van mijn eerste vragen aan hem: ‘Wat in godsnaam is een Meshiaak?’ Wat betekent het eigenlijk?

Nog iets wat me opviel: jij bent Amerikaan, maar de andere bandleden wonen in Australië. Hoe doen jullie dit werken?

Jon: Ja, eigenlijk is het wel gek. Want eigenlijk wachtte ik al mijn ganse carrière om te kunnen toetreden tot een band als deze hier. En nu vind ik die groep en blijken ze aan de andere kant van de wereldbol te wonen haha.

Dan gebruiken jullie waarschijnlijk de digitale snelweg om te componeren. Ik zie je niet zomaar elke week in het vliegtuig springen om te gaan repeteren?

Jon: Technologie is inderdaad de sleutel hierin. We sturen wel degelijk bestanden heen en terug. Maar dan aan de andere kant, voor mij om op een vliegtuig te springen om omgekeerd voor hun ook: dat is echt niet zo moeilijk of lastig als je zou denken. En ook niet zo duur als je zou denken. Toen we begonnen met opnemen, en dat waren nu net de drums, gebeurde dit in Oakland, Californië. Machine Head bijvoorbeeld komt daar ook vandaan. Die opnames gebeurden in de studio van de band Green Day. Een prima studio trouwens. Dus de rest van de band vloog daar naartoe en we deden er ook de pre-produktie van het album gedurende een week of twee. Dat was helemaal niet zo duur of lastig. Het lijkt misschien vreemd dat bandleden zo ver uiteen wonen, maar in deze tijden is er heel veel mogelijk natuurlijk. Ik ken wel nog andere bands waar de bandleden zo ver van mekaar wonen en het doen lukken. Het is niet dat het een onoverkomelijk iets is.

Nu we het toch over vliegtuigen enzo hebben. Wat is jouw kijk op de recente aanslagen op luchthavens, vliegtuigen of zelfs concertzalen.

Jon: Tja, wat kan je erover zeggen. Dit is iets dat al heel lang bezig is natuurlijk. Het komt nu natuurlijk veel meer in het nieuws dan het vroeger het geval was ook. Het is een spijtige zaak en het suckt echt, maar zelfs met de gebeurtenissen in Parijs in gedachten van oktober jongstleden, denk ik dat we misschien wel iets voorzichtiger moeten gaan zijn. Ik denk dat het misschien zelfs gevaarlijker kan zijn op concerten dan op vliegtuigen. Het is ook iets wat ik heel serieus ben gaan nemen. Dan heb ik het vooral over de toestanden met die geweren enzo. Weet je, wanneer ik terugkeer van deze tour ga ik me inschrijven voor een defensieve cursus in wapengebruik. Ik ga me aanmelden om een wapen te kunnen dragen, maar dan weliswaar niet zichtbaar natuurlijk. Dat kan enkel in de States, daarbuiten zal ik dit niet kunnen gebruiken.

Volgens mij is dit enkel mogelijk in de States toch? Hier in Europa zie ik dit niet zo snel gebeuren dat dit zou kunnen.

Jon: Voor bands zou het inhuren van een privé beveiligingsfirma daar dan de beste oplossing zijn denk ik. Maar ook in de States zijn er restricties. Zo is het bijvoorbeeld heel moeilijk om van de ene staat naar de andere staat te reizen met een wapen. Heel frustrerend dan weer. Daar zijn wapens normaal, maar ik kan het me dan weer niet voorstellen hoe dat zou zijn in Europa of andere continenten. Maar het boeltje is inderdaad ‘messy’ de dag van vandaag. Veel mensen doen zaken op een negatieve manier. En het is zo dat voor muzikanten, zoals mezelf, een show spelen: dat zou fun moeten zijn. Maar aan de andere kant heb je iets van: ik moet toch op mijn hoede wezen. Ik ben de drummer van de band, ik zit al een stukje boven de andere muzikanten en steek er dan boven uit. Ik zou liegen als ik zeg dat ik, terwijl ik op het podium zit, het publiek niet scan. Ik wil altijd wel zien of er ergens iets gebeurt of aan de hand is.

Op festivals hadden wij dan weer metaaldetectoren om iedereen die binnen kwam te controleren.

Jon: Dat geloof ik graag. Dat is nu ook zo in Amerika. Er worden zeker overal voorzorgsmaatregelen getroffen. Maar als enkele gasten met machinegeweren ergens een theater of zaal binnenstormen, dan gaat een metaaldetector daar ook niets aan veranderen. Dan mag je als securityman van 150 kilo nog zoveel uitstraling hebben, wat ga je eraan doen als dat gebeurt? Enkel weglopen en je verstoppen denk ik. Ik wou nu niet direct in zulk een discussie verwikkeld raken, maar dit is gewoon een persoonlijke keuze voor mij. Een soort van veiligheidsgevoel zeg maar. Ik hoop dat het nooit gebeurt, maar mocht ik ooit in een situatie belanden, dan ben ik liever gewapend dan totaal onverdedigbaar.

Mooi. Nu even over de andere, muzikale boeg. Ik heb jullie video gezien voor Drowning, Fading, Falling. Komen er nog meer singles of video’s na deze?

Jon: Ja hoor. Direct nadat ik deze Anthrax –tour afgewerkt heb, gaan we beeldjes schieten voor At the Edge of the World. Dat zien we volledig zitten en die video zou moeten klaar zijn in de week dat het album in de rekken komt. En dat is dan op 19 augustus. Die video hangt dan direct samen met de release van Alliance of Thieves.

Je had het al eventjes over jullie plannen om te gaan touren. Zijn er al concrete dingen hierover bekend?

Jon: Voorlopig is er nog niets concreets geboekt. Of we mogen er nog niet over praten, haha. Maar ons management bekijkt wat packages voor volgend jaar. Hoogstwaarschijnlijk zal Meshiaak dan als een directe support-act fungeren voor een grotere band. We willen namelijk naar buiten komen voor een zo groot mogelijk publiek.

En tot slot, misschien heb je wel nog een persoonlijk woordje voor onze Belgische en Nederlandse lezers?

Jon: Wel het zit zo dat ik, wanneer ik op tour ben, wel graag naar België kom. Ik hou van het Graspop-festival omdat het altijd iets leuks is om te doen. En voor de Belgische metalheads zou ik zeggen: deze Meshiaak-plaat is iets wat ik al mijn hele leven heb willen doen en iets waar ik altijd al hadden willen aan meeschrijven, maar het is in feite de eerste echte plaat waarbij ik me volledig kan vinden en heb drie heel getalenteerde muzikanten rond me. Vooral Dean en Danny hebben waanzinnige songs geschreven. En ik adviseer jullie dan ook echt om het album in huis te halen. Jullie zullen echt niet ontgoocheld zijn.

Alvast bedankt voor dit toch wel bijzonder interessant interview. Ik wou je dan ook graag nog succes wensen met de rest van de telefoontjes en het vervolg van je tour.

Jon: Bedankt, ik waardeer dit heel erg. Maar gewoon nog even zeggen, dat ik nu niet meteen mensen ga lopen afknallen omdat we het over dat topic gehad hebben, haha. En laat me zeker even weten, als we met Meshiaak komen spelen, dat je erbij zal zijn. Dan gaan we daar nog verder wat praten. Take care!