Jurgen Callens

Telkens wanneer je denkt dat je een kanshebber hebt om cd van het jaar te worden, is er wel weer een ander die op de deur komt kloppen. Zo hebben wij hier sinds een tijdje het debuut binnen van Meshiaak, een Australisch/Amerikaans viertal dat zijn sporen in het verleden verdiend heeft in bands als 4Arm en Teramaze. Bekendste lid van de band is ongetwijfeld drummer Jon Dette, die furore maakte bij formaties als Slayer, Iced Earth, Testament en recentelijk nog bij Anthrax. De eerste langspeler kreeg de titel Alliance of Thieves mee, komt uit via Mascot en zal zonder enige twijfel velen met verstomming slaan.

Soms weet je, wanneer je een cd in de lade steekt en die enkele nummers ver is, wat je eraan zal hebben. Minder vaak gebeurt het dat je weet dat dit iets heel speciaals gaat worden. Nu wist ik echter al na twee songs dat dit heel vet zou gaan worden. Opener Chronicles of the Dead, dat trouwens al enige tijd te beluisteren valt, is namelijk een binnenkomer van formaat. De achtergrond van de muzikanten komt hier meteen naar boven. Je hoort thrash, vermengd met klassieke metalstukken maar door de inbreng van Dean Wells, die nu niet bepaald direct uit het hardere metalmilieu komt, krijgt de boel die geheel eigen twist mee. Dit is het betere van de Bay Area thrash maar met de beleving die we anno 2016 kennen. Ook Drowning, Fading, Falling is een klassieker in spé. Pakkende riffs en melodielijnen, schitterende leads en gevarieerde vocalen van Danny Camilleri. Let vooral ook even op de heerlijke twinsolo’s. Bij momenten doet deze song me soms aan de klassieke goeie oude Machine Head denken. Ik kan dit hele album dan ook eigenlijk wel vergelijken met de opzet van een plaat als Burn My Eyes bijvoorbeeld. Ik voel diezelfde vibe en opwinding als toen ik dit album destijds leerde kennen. Bij Meshiaak krijg je echter nog iets meer te horen en gaat men nog iets breder. Het zijn vooral de proginvloeden die het geheel naar een hoger niveau tillen en die de aandacht van het thrashgeweld weten af te leiden. Luister maar even naar At The Edge of the World, dat met zijn breakjes en prachtige melodie- en zanglijnen haast direct herkenbaar is. Niet dat de muziek daarom simpel is. Zeker niet, want met elke luisterbeurt valt je wel weer iets nieuws op. Toen ik onlangs met Jon Dette over dit album sprak, zei hij me dat dit hetgeen waar hij over zijn hele loopbaan gezien, het meest trots op is. Wel, ik begrijp de man volledig. De drummer kan ook volledig zijn eigen gang gaan en alles zelf inkleuren. En dat hoor je op Last Breath Taken. Hierop hoor je waarom de drummer intussen zo een imposant curriculum heeft. Ook het navolgende Maniacal hakt er stevig in en zal voor vette moshpits zorgen. Hier hoor je sporadisch ook wat Forbidden-dingetjes passeren en valt het ook op hoe gevarieerd de zang van Danny ook weer kan zijn. Meshiaak koos er bewust voor om slechts negen songs op de plaat te zetten, die weliswaar afklokken op een goeie drie kwartier muziek. Het zijn echter één voor één klassesongs, waardoor er geen ruimte gelaten werd voor vullertjes die het niveau naar beneden konden trekken. Zo is het dan ook dat ik het gevoel dat Alliance of Thieves wel eens in het rijtje zou kunnen geplaatst worden met illustere klassiekers als Rust in Piece, Ride the Lightning en andere Cowboys From Hell. Tenslotte wil ik ook nog even de laatste song op de plaat, Death of an Anthem, highlighten. Een indrukwekkend rustig aanvattend epos, dat alle facetten van Meshiaak nog even laat horen. Emotie, melodie, prachtige riffs en solo’s, gelaagde zang en super vakmanschap van de muzikanten. Echt een nummer waarvan de haren in mijn nek rechtop komen te staan. Dit kan je gewoon honderd keer naeen beluisteren. Vooral naar het eind bouwt het nummer dan op om je in een volledige roes onder te dompelen.

Dit is een album dat een hele brede metalgemeenschap kan en zal aanspreken. Zowel fans van Bay Area thrash, klassieke heavy metal en zelfs liefhebbers die niet vies zijn van een vleugje prog zullen hiervan smullen. Alliance of Thieves is een klassiek monster in wording en het is slechts een kwestie van tijd eer Meshiaak een ingeburgerd begrip zal zijn. Album van de maand, misschien zelfs wel album van het jaar! You know what to do.

Tracklist: