Vicious_Rumors_Concussion_Protocol_1500x1500px[1]

Jurgen Callens

De geschiedenis van het uit Californië stammende Vicious Rumors is er één die niet altijd rozegeur en maneschijn geweest is. De band had highs en lows en vooral het verlies van meesterzanger Carl Albert heeft destijds wonden gereten. Maar de Amerikanen hebben nooit afgelaten en sloegen steeds terug. Onder toezicht van bandleider Geoff Thorpe worden nu weer wat nieuwe konijnen uit de hoed getoverd en leveren deze produktieve powermetallers (5 albums in zes jaar!) binnenkort weer nieuw werk. Concussion Protocol heet de inmiddels twaalfde plaat van de band en wordt opnieuw uitgebracht door SPV/Steamhammer.

Vicious Rumors is altijd een band geweest die trends probeerde te zetten, maar nooit andere gevolgd heeft. Lovenswaardig. Wij houden wel van bands die trouw aan hun roots, steeds weer met kwaliteit voor de dag komen. En dat is op dit nieuwe Concussion Protocol (gave albumtitel trouwens) niet anders. Sinds het debuut Soldiers of the Night staat deze band met stip op de powermetalwereldkaart. De band combineerde toen power metal met virtuositeit op zes snaren en scoorde hier meteen een cultklassieker mee. Het navolgende Digital Dictator werd zelfs een ultieme klassieker en niets leek een grote doorbraak nog in de weg te staan. De band scoorde mooie tours, kwam met clips op het populaire MTV en scoorde major deals. Helaas verloor de band na een tijdje zanger Carl Albert aan het hiernamaals en leek het een tijdje wat minder te gaan. Bezettingswissels, vooral achter de microfoon, zorgden voor verwarring en de groep leek de koers wat kwijt. Maar dat onkruid niet vergaat, wordt nu nog maar eens bewezen. Met een nieuwe zanger, de sympathieke Nederlander Nick Holleman, en de Sloveense bassist Tilen Hudrap haalde Vicious Rumors nieuw bloed en jeugd in de rangen en knalt op deze nieuwe plaat opnieuw als vanouds. Produktioneel was het zaakje in handen van Geoff Thorpe en Juan Uteaga, die het geheel een vette sound meegaven. Thaen Rasmussen zit opnieuw in de band en we komen ook guest appearances tegen van Steve Smyth en Brad Gillis.

Ook op Concussion Protocol krijgen we weer een succulente portie melodie, power en techniek voorgeschoteld. Geen gedoe, geen geleuter, gewoon metal to the bone. Amerikaanse power metal zoals die hoort te klinken. Geen experimentele uitstapjes. Er wordt niet op de moderne trein gehopt maar voluit de gezette koers verder gevaren. Respect voor zoveel volharding. Dit album barst van de goeie songs. Neem nu bijvoorbeeld het vooraf reeds vrijgegeven Take it or Leave It, waar power en melodie hand in hand gaan. Of het brutale 1000 Years. En dan spreken we nog niet over het bezwerende Circle of Secrets. Bij momenten klinkt het furieus en messcherp, puur en onversneden en leunt het soms even naar de thrash metal toe. De drums van Larry Howe hakken nog steeds knalhard, de solo’s zijn bijwijlen subliem en de songs blijken dan meestal nog eens een boodschap te bevatten ook. Bastards zal die bijvoorbeeld ook wel hebben. Hier wordt gewoon traditie gecombineerd met moderne produktionele normen. Mijn persoonlijke favoriet op dit album is Chasing the Priest, met hoge uithalen van Nick. Een song, die het samen met Take it or Leave it live zeker goed gaat doen. Hier horen we ook hoe veelzijdig Holleman is. Deze jongen kan het gewoon allemaal. Ik zag hem al optreden met zijn andere bands, maar dit is een plaatje waarop hij zich totaal kan uitleven en alle registers mag open trekken. Een groot talent, waar deze band nog veel plezier aan gaat beleven. Ook het afsluitende Every Blessing is a Curse is een hondsbrutaaltje, waarop elke muzikant volledig gaga gaat. Straf!

Kortom, Concussion Protocol is wederom een heel sterk album geworden, met geen mindere song op. Vicious Rumors staat garant voor kwaliteit en daar word je nimmer aan misvangen. Deze band laat nooit af, geeft nooit op en werkt keihard. Het is ook een band voor de fans. Ik wist zelden zulke muzikanten die zich zoveel onder het publiek mengen en hun ding promoten als deze jongens zelf. Enig azijnpisserspuntje zou kunnen zijn dat ik die ene, of paar, dikke hits mis die de band vroeger wel soms wist te scoren. Maar zoals ik reeds zei: als je elf knallers van songs op een plaat weet te pleuren, heb je geen reden tot kritiek. Gewoon in huis halen deze hap!

Tracklist: