Jurgen Callens

Lorraine Cross is een Franse heavy/powermetalband die opgericht werd in 2012 en volgende vrijdag met Army of Shadows zijn debuut uitbrengt. Een grote traditie op het vlak van onze geliefde muziek heeft het land niet. We waren dus benieuwd wat dit gezelschap er zou van bakken. Wij onderwierpen het album aan een grondige kwaliteitscontrole. Jullie kunnen dat zelf vanaf 26 augustus, wanneer Mighty Music deze plaat op de markt brengt.

Lorraine Cross? De jongens maken het in hun bio meteen zelf maar duidelijk. De naam komt van het symbool van de Franse vrijheidsstrijders in de tweede Grote Oorlog. Eén van de opa’s van de muzikanten werd destijds zelf bijna afgeknald door den Duits en meteen had de band dus een perfecte bandnaam gevonden. Muzikaal tapt de band uit de traditionele vaatjes van de tijdloze power, speed en heavy metal. Zelf halen ze invloeden aan uit de US hard rock, de Britse heavy metal en de Duitse speed metal en verwijzen graag naar bands als Iron Maiden, Judas Priest, Mötley Crüe en Helloween. Pretentieus, maar een mens moet ergens zijn idolen hebben, nietwaar?

Hoewel wij hier zelf met een paar mensen wel heel tuk zijn op een potje degelijke, ouderwetse heavy metal, vinden wij dit toch een plaatje geworden met wel heel veel aha-erlebnissen. We hebben het overal al wel eens elders gehoord. En beter ook. Laat het ons hier houden op een verdienstelijke poging, die de echt verstokt oldschool fan wel zal bekoren, maar het is zeker geen band die er bovenuit zal steken. De groep opent met een paar leuke nummers als Sharp Shooter en Black Infantry en weet met Hard to Get Out zelfs een prima gevarieerde heavymetalsong ineen te boksen, maar daarna kakt het geheel wat in. De ballade Die in Your Arms, waarvan wij de opzet hier en daar wel ok vinden, wordt verprutst door de zang die eigenlijk over het gehele album op het randje is. Target Locked is zelfs ronduit een zwakke song, ook al door de middelmatige zang van Tony. Maar anders is er dan ook weer een track als Stray Rocket, die instrumentaal is en wel onze aandacht vast weet te houden. Het gitaarwerk en de solo’s zijn de zaken die ons het meest bevallen op Army of Shadows. Vooral het twinwerk heeft ervoor gezorgd dat deze plaat nog net een puntje hoger scoorde. Mocht de band een echt sterke zanger in huis halen, dan is er wellicht wel een toekomst weggelegd voor dit ensemble. Nu weet Tony precies soms nog niet welke richting hij met zijn vocalen uit moet en klinkt het niet stemvast genoeg.

Omdat het om een relatief jonge band gaat, en er -getuige de eerste tracks op het album- zeker potentieel schuil gaat bij Lorraine Cross, geven we de band het voordeel van de twijfel. Met hard werk en bijsturing op de positie waar nodig, kan het effectief wel iets worden. Ik overtuig hier dus waarschijnlijk weinigen mee, maar luister anders gerust even zelf en vel dan zelf een oordeel of het iets voor jou is.

Tracklist: