Bjorn Wielockx

Sinds gisteren ligt het nieuwste album van The Color Morale in de rekken. De Amerikaanse post-hardcoreband ontstond in 2007 en brengt met Desolate Divine zijn vijfde full-album op de markt. De Amerikanen mogen zich ondertussen een gevestigde waarde noemen in de scène met bijhorende fanbase. Ik was benieuwd of we op deze nieuwste telg weer een inspiratiebron zouden horen voor de startende bands in het genre.

De eerste noten op deze Desolate Divine klinken veelbelovend. Een lekker duister gitaarriffje doet je watertanden naar het vervolg. Al is dit een tegenvaller van formaat. Niet enkel de opener Lonesome Soul, gewoonweg het hele album is een afknapper geworden. De typische elementen van The Color Morale zijn verdwenen en vervangen door hemelzoete zanglijnen en vrolijke gitaarlijnen. Weer een band die op de goede weg was, maar de verkeerde afslag neemt.

Want dit album zal bij vele fans in het verkeerde keelgat springen: continue zeemzoete vocals van Gareth Rapp? Iemand die de band al eens aan het werk heeft gezien weet dat dit een zeer moeilijke opdracht is voor de frontman. De “rap”-gedeeltes die in sommige vroegere liedjes voorkwamen zijn geschrapt, iets wat de agressiviteitsfactor fel doet dalen.

En laat dat nu iets zijn wat ik al op de vroegere albums mistte. Live haalde de band altijd uit maar op album wist hij me moeilijk te bekoren. Dus wie weet kunnen ze me ook live overtuigen met Desolate Divine. Al betwijfel ik het ten zeerste. Ten eerste omdat dit album het zwakste commercieelste werk is tot nog toe. Ten tweede, ik zou geen rooie cent geven om dit album live te aanhoren. Misschien volgend jaar op de festivals, als er niets met overlapt natuurlijk.

Tracklist: