Eef

SubRosa, het Salt Lake City doominstituut heeft zich in 2013 op de metalkaart gezet met de niet minder dan briljante schijf More Constant Than the Gods. Het genre werd danig door elkaar geschud door het gebruik van de viool (meer bepaald twee violen), die het dromerige geluid van de gitaarmuur niet enkel grotendeels verving, maar ook nog eens versterkte. Het subgenre bevindt zich, muzikaal gezien, in de zwaardere, lagere regionen van het muziekspectrum en voegt door middel van de e-violen een soort van spookachtige laag toe die de beleving alleen nog maar versterkt en zich uit in kippenvel in het kwadraat (maal twee). Het is dus niet verwonderlijk dat we hier reikhalzend zaten uit te kijken naar de langverwachte opvolger For This We Fought the Battle of Ages. Reikhalzend en met een bang hartje, want hoe overtref je een schier perfecte plaat?

SubRosa wil niet ter plekke blijven dralen, want ook heb je een unieke sound gevonden, bij een eerste luisterbeurt van de versbakken nieuwe schijf, is het even zoeken naar herkenning. Akkoord, we krijgen de zo herkenbare vioolstukken van de wel heel getalenteerde deernes Sarah Pendleton en Kim Pack, maar de muziek op zich snijdt een stuk dieper deze keer. Nog dieper? Deze schijf vraagt om meerdere luistersessies; wat hier dan ook slaafs, als in trance, opgevolgd wordt.

De muur van geluid breekt zich langzaam af tot stenen van schoonheid omringd door het beton die per keer meer lijkt tot verstuiven tot stof. Wie deze muur kan doorbreken, zal een pareltje ontdekken.

Rebecca Vernon (zang, gitaar) voelt zich hoorbaar steeds beter in haar rol als frontvrouw, maar laat bijtijds plaats over voor de vocale bijdrages van onder andere Pack (Black Majesty) en bassist Levi Hanna (Wound of the Warden). Laat ons even stilstaan bij dit laatste nummer – Wound of the Warden. Wat een kraker is me dat: beginnend met het meest sexy basriedeltje dat we dit jaar al mochten aanhoren. Om gestaag te groeien naar dat moment van de mooiste samenzang die we in eeuwen gehoord hebben, met Rebecca en Hanna – als grunter van dienst – in de hoofdrol. Dat laatste is misschien wat overdreven, maar het is net wat de band met je doet: je meenemen naar het SubRosa-universum, waar het prettig toeven is –prettig voor de melancholische zielen, minder voor de prettig aardse goedlachse optimisten. Maar die laatste categorie luistert sowieso niet naar doom metal (alhoewel).

Omdat verder uitweiden geen enkele zin heeft – superlatieven schieten soms te kort, of luister naar de fantastisch solo in Killing Rapture – nog enkele informatieve weetjes:

Het minimalistische rustpuntje van ocharme een minuut, Il Cappio, staat deze keer niet als opvullertje tussen de epische stukken van tien minuten en meer, maar is de schitterend geslepen diamant tussen de ruwe bolsters.

For This We Fought the Battle of Ages werd geproduceerd door drummer Andy Patterson. Zo hebben we de volledige band verwerkt in dit verslag, want deze plaat is gebaseerd op dat ene woord dat de band naar grafisch ontwerper Glyn Smyth stuurde ter ondersteuning van het te verwachten artwork: “We”.

Doe er, met het aanschaffen van deze plaat, vooral jouw voordeel mee.