Pieter VH

Het tweekoppige Oostenrijkse Harakiri fort he Sky liet onlangs zijn derde album op de wereld los. Met Aokigahara wisten ze twee jaar geleden al positieve aandacht los te weken, met III:Trauma moet dan de bevestiging komen. Liefhebbers van moderne black metal met een flinke scheut post-rock mogen dit schijfje niet aan zich voorbij laten gaan.

Black metal met post-rock: dan denk je misschien al snel aan Alcest, maar wie betreurt dat deze band tegenwoordig de zachtere regionen van het muzikale spectrum opzoekt, kan misschien wel terecht bij Harakiri for the Sky. Niet dat je op dit album geen intiemere intro zult vinden, luister bijvoorbeeld maar naar Thanatos, overwegend wordt hier toch de gaspedaal ingeduwd. De gitaren blijven meestal wel erg melodieus, je kunt ze zó mee neuriën, maar er wordt hier toch telkens opgebouwd naar een climax, waarbij de drums het ritme gestaag opvoeren. Een uitstekend voorbeeld is Dry the River, waarbij echter ook meteen opvalt dat de typische zangstijl van J.J. dat tempo enigszins ondergraaft, waardoor je niet echt het gevoel krijgt dat er echt voluit gegaan wordt.

Wij zitten met een heel dubbel gevoel bij dit Harakiri for the Sky, een gevoel dat we ook al bij zijn vorig album hadden: een tijdlang weet dit ons te boeien, er valt immers altijd wel ergens een goeie melodie of meeslepende riff te horen. Maar op een bepaald moment is het op, en daar draagt de zang zeker toe bij: een klein beetje meer afwisseling zou geen kwaad kunnen. De gastbijdrage van Davide Straccione (Zippo) tijdens Thanatos voelt na een paar luisterbeurten echt aan als een verademing. Harakiri for the Sky verweeft melancholie met agressie, waarbij beide gevoelens tegelijk bespeeld worden, maar zou dit vaker mogen los koppelen. Laat de melancholie eens volop woekeren, en schuw het extreme niet: laat de hemel en de oceaan maar huilen! En als je agressie opwekt, doe het dan ook echt, en krijs de rivieren naar de zee! Laat alles dan maar naar de verdoemenis gaan! Maar die uitersten worden nooit gehaald, net omdat beide registers tegelijk bespeeld worden, en het ene het andere onderuit haalt. Dat kan soms heel boeiend zijn, maar soms ook remmend werken. Dat alle nummers boven de acht minuten afklokken vinden wij geen probleem, maar dat het hele album samen 75 minuten duurt, is misschien wel iets van het goeie te veel…

Wij zijn wel een absolute fan van het artwork van Harakiri for the Sky: sierde een raaf (gevangen aan een subtiel touwtje) het debuutalbum, en lag er een vos met een pijl in zijn lijf te zieltogen op Aokigahara, dan blijft III:Trauma in de dierenwereld hangen met twee herten die elkaar in het gewei vliegen. Het symboliseert een beetje ons gevoel bij deze muziek, waarbij twee sterke krachten elkaar net te lang in evenwicht houden. Toch voelt het aan alsof Harakiri for the Sky weer een stap vooruit gezet heeft, en liefhebbers van deze mix van black metal en post-rock zullen hier zeker menig luisterplezier aan beleven.

Tracklist: