Anomander

De tijd dat black metal louter uit Noorwegen op onze tere zieltjes neerdaalde is inmiddels lang verstreken. In de afgelopen jaren heb ik me tegoed gedaan aan duistere juweeltjes en sommige zwarte diamanten uit (sub)tropische hoeken als Portugal en Taiwan. Dat het soms even achter de oren krabben was geef ik ook meteen toe, black metal doet toch vooral denken aan in mist gehulde bevroren landschappen van het hoge noorden. Maar goed, in Colombia is er ook genoeg misère om niet al te vrolijke platen te kunnen schrijven.

Inquisition is al sinds dag en dauw een vaste waarde in de scene. Sterker nog, Dagon begon al in 1988 met het schrijven van muziek als eenmansproject en maakte tot 1994 verdienstelijke thrash metal. Sinds drummer Incubus de geïnspireerde Dagon kwam versterken kreeg de sound een steeds zwarter tintje, wat in 2002 leidde tot een ware classic in het genre: Invoking the Majestic Throne of Satan. Of deze nieuwe plaat, met een eveneens uitgebreide titel, het vaandel hoog houdt en aan mijn verwachtingen kan voldoen, mocht ik deze week beluisteren.

De intro van de plaat – getiteld: Intro: the Force Before Darkness – laat er al geen twijfel over bestaan, dit is duidelijk het werk van Inquisition. De sfeer die gecreëerd wordt door deze duistere incantatie is huiveringwekkend en haast buitenwerelds. Aansluitend wordt er een geestverpulverend openingssalvo gelost met de track From Chaos They Came dat me direct aan Noorse grootheden Immortal en Gorgoroth (ten tijde van Ghaal en King) doet denken. Thrashy riffs en snelheid afgewisseld door zware mid-tempo partijen. Het sfeertje zit er dan dus al goed in. Ik moet menig blackmetalopus vaak twee tot drie keer beluisteren voor het echt allemaal op zijn plek valt, maar dat is bij Bloodshed Across the Empyrean Altar Beyond the Celestial Zenith niet nodig: bij track drie schud ik mij het hoofd al behoorlijk op en neer (altijd een goed teken!).

De heerlijk rasp van en reverb op de vocals maken voor mij het blackmetalplaatje compleet. Ik vond al op eerdere releases van Inquisition verrassend hoe het wat ‘weggemoffelde’ geluid van Dagons stem een extra dimensie bracht aan het geheel, dat is op deze lp niet anders. Het is alsof de zanger als een soort Aiwass vanuit een andere dimensie tot ons predikt en dicteert. Ik moet er zo nu en dan wel even de lyrics bij pakken, maar dat gebeurt wel vaker. Ik mag dit geluid wel, alsof de arme Colombiaan was opgesloten in een doodskist tijdens de opnames.

Waar Inquisition het normaal moet hebben van de machinegeweerachtige riffs en drumpartijen, vallen nu juist de langzame, atmosferische en haast doom metal klinkende tracks op dit album enorm op en dragen enorm bij aan de duistere sfeer. Heerlijk om in het donker, met de headset op, eens bij weg te zweven in een miasma van muzikale magie. Meer van dit kan zeker geen kwaad en ook de volledig instrumentele titelsong is werkelijk subliem. Het geheel sluit af met een dubbele outro/coda die je nog even doet na sidderen.

Het is weleens prettig om terug te gaan naar wat vertrouwd is. In een wereld vergeven van de ‘post’-bands en verbastering is het nu juist wel goed om te horen dat Inquisition het bij het oude houdt. Zo is deze plaat dan ook 100% satanisch en heeft zanger Dagon het vooral niet over zijn ex-vriendin of het bloemetjesgordijn van zijn arme omaatje. Oud en vertrouwd hoeft dan ook vooral niet saai en oubollig te zijn, sterker nog, dit is wat mij betreft een spannende plaat die laat zien dat het vaatje ‘trve’ black metal verre van leeg is.

Tracklist: