Jurgen Callens

Dat Polen intussen meer is dan Behemoth en Vader weten we ook al weer een tijdje. Het land geeft hoe langer hoe meer zijn metalen geheimen prijs. Zo kwam nu onlangs ook Divine Weep langs onze redactie waaien. Dit gezelschap werd reeds in 1995 opgericht als blackmetalband, maar evolueerde dan naar de heavy/powermetalrichting en bracht nu recent met Tears of the Ages de opvolger uit voor het in 2013 verschenen debuut Age of the Immortal. Het is Total Metal Records die deze plaat in Europa uitbrengt.

Productieve beestjes kan je deze Polen dus niet noemen. In hun goed twintigjarige bestaan werden pas twee albums uitgebracht, al zal dit grotendeels aan bezettingswissels en koerswijzigingen gelegen hebben. Wat de Polen op Tears of the Ages laten horen, klinkt alvast niet onaardig. We krijgen een kruising tussen de goeie ouderwetse heavy metal, zoals we die het vaakst in Duitsland hoorden, en stoere power metal. De riffs zijn melodisch, krachtig en goed uitgewerkt, de solo’s veelvuldig en de vocalen van Kamil Budzinski hoog en van een bovengemiddeld niveau. Tel daar ook nog eens de fantasierijke teksten bij en je weet ongeveer bij welk eindresultaat je uitkomt. Of dat alles nu ook uitmondt in een goeie schijf, valt nog te betwisten.

Het album kent sterke momenten en de opener van de plaat Fading Glow klinkt alvast niet slecht, maar de song bevat soms van die vreemde breaks. De metal die Divine Weep brengt is wel van het kaliber die je warm krijgt en waarvan je zin krijgt om eens goed je nekspieren te gaan testen. De meeste songs kennen best wel goeie passages, en tracks als Last Breath en Petrified Souls zijn zelfs sterk. Maar dan hebben je ook weer van die dingetjes die je wenkbrauwen gaan doen fronsen, vreemde tussendoortjes in de songs zelf zeg maar. Die halen de vaart er dan uit, terwijl je net lekker in de roes aan het raken was. Maar over het algemeen zijn wij hier aangenaam door verrast en vinden wij deze band een prima niveau halen. Dat originaliteit niet het belangrijkste wapen van Divine Weep is horen we bijvoorbeeld in Day of Revenge, waar de Iron Maiden-invloeden er nogal vingerdik bovenop liggen. Maar beter goed gejat, dan slecht zelf gefrabriceerd, denken wij dan.

Kortom, Tears of the Ages is een best te pruimen schijfje geworden, dat nostalgie oproept en fans van de traditionele jaren tachtigmetal zeer zeker zal kunnen plezieren. Als ik er dan toch wat namen op moet kleven, waarmee je best kan refereren, dan zijn dit het al eerder genoemde Iron Maiden, Primal Fear, Judas Priest en de oude Helloween. Fans van deze groepen kunnen hier alvast weer even hun metaldorst mee lessen.

Tracklist: