Pieter VH

De snelheid waarmee Eye of Solitude nieuw materiaal blijft uitbrengen, staat in schril contrast met het tempo dat je normaal associeert met funeral doom metal. En hoewel de vraag zich opdringt of dat alles wel zomaar kan, zijn we eigenlijk gewoon heel blij met elke nieuwe worp, die deze keer de naam Cenotaph draagt.

Wie bekend is met de vorige albums van deze Britten, zal door dit album niet erg verrast worden. Eye of Solitude staat nog steeds garant voor het creëren van een massieve, uitgepuurde atmosfeer, waar je langzaam kunt in wegzinken. Het openingsnummer komt al meteen uit de diepste graftombe naar boven gerommeld, en erg lang hoef je niet te wachten op die monumentale grunts van Daniel Neagoe. (Van wie we binnenkort overigens ook nieuw materiaal van zijn andere project Clouds mogen verwachten. Houd dit ook maar in de gaten!)

Als geen ander beheerst Eye of Solitude de kunst om een gitzwarte wereld op te roepen, waarbij je zelf steeds dieper in de grond zinkt, naar het middelpunt van de aarde lijkt het wel. De uitgerekte muzieknoten druppelen neer als gestolde eeuwigheid, en langzaam vormen zich tijdloze stalactieten. Neerwaarts, altijd maar neerwaarts. Nee, vrolijk word je hier niet van. En vanuit de diepste duisternis laat de wereld – je weet wel, die wereld waarin je verwacht wordt van hot naar her te lopen, en een bepaald belang te hechten aan compleet zinloze dingen – je geheel onverschillig. Cenotaph is dan ook uitermate geschikt om in de file te beluisteren, want de lust om je ergens heen te begeven vergaat je compleet.

Maar dan maakt zich iets anders los. De gitaren heffen een langgerekte klaagzang aan, en Neagoe haalt zijn meest emotievolle stem boven. Een peilloze droefheid kristalliseert zich langzaam. Wie de songtitels bekijkt, weet meteen ook waar die weemoed vandaan komt. Afscheid. Verlies. Dood. En waar je eerder overvallen werd door een onverschillig gevoel voor de wereld, wordt nu duidelijk waarom dat alles zo triviaal lijkt. Eye of Solitude confronteert je met datgene waar je normaal liever van wegloopt.

Van het diepste gerommel dat zo uit een vulkaan lijkt op te stijgen, naar de meest pure emotie: luister naar dat prachtige pianospel op Goodbye, Goodbye, gevolgd door een uitbarsting die herinneringen oproept naar de ep Dear Insanity: het leed is zo ondraaglijk dat waanzin zijn intrede doet, muzikaal krijg je een diepe, galmende schreeuw en schrille geluiden, die de hele wereld op losse schroeven zetten. Ook dat kan er nog wel bij.

Ik ga eerlijk zijn: na een paar albums van Eye of Solitude vind ik deze kwaliteit bijna vanzelfsprekend, maar dat is het niet. De sfeervolle funeral doom, die eveneens vaak het tempo opvoert en je in een wurggreep houdt, de solide deathmetalgrunts, afgewisseld met passages van pure, intense zang, het intieme pianospel… Alles hier is authentiek en oprecht. Cenotaph is een waarachtig grafmonument voor de mensheid: tegelijk schitterend en troosteloos.

Tracklist: