Bjorn Wielockx

Sinds afgelopen zondag ligt het debuutalbum van de Nederlandse hardcoreband Tarantino in de (digitale) rekken. De band stelde zijn eerste werk voor tijdens de show van niemand minder dan de Amerikaanse trashcoreband Iron Reagan in Eindhoven. Wanneer je als “startende” band je debuutalbum mag voorstellen met zo’n gevestigde waarde, dat wil iets zeggen. Ik had dan ook hoge verwachtingen van Seven.

En die hoge verwachtingen worden probleemloos ingelost door de Nederlanders. Wat een kwalitatieve nieuwe band! Alles wat ik in mijn hardcore graag verwerkt zie, komt aanbod. Verwacht je aan een mix van hardcore, punk, mathcore, trashcore en hier en daar zelfs een vleugje rock(core). Deze mengelmoes aan genres laat je zo’n halfuurtje wegdromen.

Want bij elke track op deze Seven weet de band een sfeer te creëren die je doet hunkeren naar een show. Het kan niet anders dan dat de sfeer tijdens een show van Tarantino altijd op en top is. De vocal van Randy weet zich vlot te onderscheiden van het gros in het genre; hierdoor klinkt de band vanaf minuut één uniek. In combinatie met de adrenaline gevulde muziek heb je hier met een energiebommetje te maken.

Een liedje dat er met kop en schouder bovenuit steekt is er niet op deze Seven. Al de nummers zijn van zeer hoge kwaliteit, waardoor het zeer moeilijk wordt om een favoriet aan te duiden. Als het dan toch moet kies ik voor Requiem: deze track duurt net geen halve minuut, maar straalt evenveel woede uit als de andere kleppers op dit debuutalbum. Live gaat het ongetwijfeld voor een speciale vibe zorgen.

Seven is een meesterwerkje geworden dat zowel de hardcoreliefhebbers als de metalfans eens moeten beluisteren. En daar hebben jullie geluk, want op de bandcamp van Tarantino kan je zijn debuut gratis downloaden. Of een pintje of een bakje bier erbij geven, het kan allemaal. Gewoon doen zou ik zeggen, want je zal aangenaam verrast worden.

Samen met Bury Tomorrow, Angstgegner en Walls Of Jericho genomineerd voor album van het jaar wat mij betreft.

Tracklist: