Jurgen Callens

Serious Black is een spreekwoordelijke supergroep, die op 9 september zijn tweede album in goed een jaar tijd uitbrengt. Mirrorworld wordt de opvolger van het op unaniem lovende kritieken ontvangen As Daylight Breaks uit 2015. De melodieuze powermetalband onderging sindsdien wat wissels in de bezetting en zou het dus moeilijk krijgen om het debuut te overtreffen. We waren hier op de redactie dan ook heel benieuwd of Serious Black de parels nog meer kon doen blinken. Vanaf volgende week kunnen jullie het zelf horen, wanneer AFM Records het album in de winkels doet belanden.

In powermetalmiddens is de naam Serious Black intussen een begrip. Het debuut was een schitterende plaat en sindsdien ging de band onder meer al op pad met Hammerfall, Gamma Ray en Kamelot. In die tijd deed de band, in tegenstelling tot veel andere samengestelde superbands die niet touren, veel routine op als een totaalinstituut en dat kan je op dit nieuwe Mirrorworld dan ook heel goed horen. De live ervaring heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Er dienden wel twee oorspronkelijke leden vervangen te worden. Gitarist Roland Grapow en drummer Thomen Stauch (Blind Guardian) verlieten de band en werden respectievelijk vervangen door Bob Katsionis (Firewind) en Alex Holzwarth. Alweer twee ronkende namen die de gelederen komen versterken dus. Naast deze twee nobele muzikanten bestaat de groep nu onder meer nog uit zanger Urban Breed, Dominik Sebastian en Mario Lochert (Visions of Atlantis). Het nieuwe album telt acht reguliere songs, voorafgegaan door een intro. De digipack versie telt een zevental nummers meer, waaronder enkele akoestische versies van de nummers op deze plaat.

Zoals we al zeiden, het zou moeilijk worden om beter te doen dan de voorganger. Is het dan ook minder uitgedraaid? Wel, het valt allemaal heel goed mee eigenlijk. Beter is de plaat niet geworden, dat kon ook moeilijk, maar het is een heel genietbaar melodieus powermetalalbum geworden met alle kenmerken die Serious Black op As Daylight Breaks al gezaaid had. Alleen heeft de formatie geprobeerd op het nieuwe Mirrorworld alles nog wat te finetunen. We krijgen opnieuw prima zang-gerichte heavy/power metal te horen, gekruid met veel keyboards en veel muzikaal vakmanschap. Na de (overbodige) intro, is de eerste echte song As Long as I’m Alive wel een goeie rockende powermetalbinnenkomer. En ook het volgende Castor Skies is van eenzelfde hoog niveau. Heartbroken Soul is heel melodieus, iets ingetogener en kon zo op pakweg een album van Masterplan gestaan hebben. Deze song zing je na twee luisterbeurten al mee. Dying Hearts bevat dan weer wat meer melancholie, zodat de diversiteit weer één van de troeven wordt. De titeltrack Mirrorworld knipoogt dan weer naar de klassieke hard rock, met wat orgelpartijtjes, en roept de sfeer van de goeie oude hoogdagen van de metal op. Het nummer bevat ook enkele prima gevoelvolle solo’s van Bob Katsionis. Een mindere song ga je op Mirrorworld niet tegenkomen, het niveau blijft constant van een hoog peil. Met dit kruim aan muzikanten kan het haast ook nauwelijks anders natuurlijk. En als je een wereldzanger als Urban Breed in de rangen hebt, kan het haast niet mis gaan.

Kortom, Mirrorworld overtreft het debuut niet, maar komt wel dicht in de buurt. Een prima opvolger, die de band de boost moet geven om vooral verder te doen en voor het beoogde succes te blijven gaan. De volgende stap hiervoor is al gezet: de band gaat binnenkort de baan op voor een headline-tour om de wereld verder kennis te laten maken met zijn prima melodieuze power metal. Fan van het genre? Dan is dit een album dat zeker niet in je collectie mag ontbreken.

Tracklist: