Jurgen Callens

Ancillotti is een Italiaanse heavymetalband, die met Strike Back de opvolger uitbrengt voor het debuut The Chain Goes On, dat een goeie twee jaar geleden verscheen. Net als toen, verschijnt deze release ook weer via het Pure Steel-label, dat het album op 16 september zal verdelen. In Italië hebben ze best wel een reputatie op vlak van metal intussen. Voor mij was de kennismaking met deze band nieuw en ik was dus benieuwd wat mijn oren, die op het gebied van heavy en power metal, de laatste tijd al flink verwend werden nu te verduren zouden krijgen.

Ancillotti is grotendeels een familieband, want naast de broers Daniele en Bid, zit ook zoon/neef Brian in de band. De Italianen spelen heavy metal met een soort van een rock and roll-drive verweven. Iets wat me zo nu en dan wat aan Motörhead doet denken. Niet dat het er echt veel van mee heeft, maar toch is het het eerste wat in me opkwam. Op Strike Back poogt Ancillotti alles te brengen wat normaal op een klassiek metalalbum terug te vinden is. Zo horen we bijvoorbeeld een anthem (Fight), een ballad (Lonely Road), een midtempo headbanger onder de noemer Life is for Livin’ en een rollend dubbelbasnummer met als titel The Hunter. Alles wordt stoer en vrij rechttoe rechtaan gebracht, maar tegelijkertijd heel simpel gehouden. Te simpel eigenlijk voor ons, waardoor het allemaal heel middelmatig klinkt en er nooit iets is dat er echt uitschiet. Songtitels als Fight, The Beast is Rising, Burn, Witch, Burn en To Hell with You zeggen ook al veel natuulijk en maken duidelijk dat we geen hoogstaande literatuur hoeven te verwachten. Wij vrezen dan ook dat dit album gewoon in de immense zee der duizenden andere releases zal verzanden en verder geen enkele pot zal breken. Het plaatje zal bij ondergetekende, na het bespreken van deze review, dus waarschijnlijk maar heel zelden meer de buitenlucht van de platenkast zien.