Met The Holographic Principle is het Nederlandse Epica toe aan zijn zevende studioalbum. Begin juli al verzamelde de persmeute in het Antwerpse hotel waar zangeres Simone Simons en de Belgische gitarist Isaac Delahaye tekst en uitleg zouden komen geven bij het nieuwe album. Jammer genoeg voor een deel van de journalisten moest de vocaliste van Epica verstek laten gaan. Tijdens de Nederlandse persdag een dag eerder, kreeg ze het berichtje dat haar zoontje ziek was en vertrok ze ijlings terug naar Duitsland. Om alles toch volgens planning te laten doorgaan werd gitarist en grunter Mark Jansen ingeschakeld om haar te vervangen. Zodoende hadden wij van Amped-Up de keuze wie van beide heren we aan de tand wilden voelen. We bleven echter bij onze eerste keuze voor een gezellig Belgisch onderonsje met gitarist Isaac Delahaye. We trokken ons terug in een hoekje van de gelagzaal van het hotel en versterkt door een flinke dosis cafeïne, stak de West Vlaamse snarenplukker van wal.

Knowing You Knowing Me

Met de opnamen van onze vorige plaat had ik het gevoel dat we gestart waren met Epica 2.0. Vroeger deden we alles samen maar ondertussen resideren we in vier verschillende landen en dan is het niet zo makkelijk om dikwijls samen te komen. Iedereen had zijn eigen homestudio en via e-mail werd er heel veel gepingpongd om de nummers bij elkaar te schrijven. Dat is natuurlijk niet optimaal en het contact kan dan soms vrij stroef verlopen. Met de zwangerschap van Simone hadden we echter opnieuw veel meer tijd om het anders aan te pakken. We zijn toen opnieuw gaan repeteren als band, iets wat normaliter vrij logisch is maar wij deden dat niet.  Toen we ons vorig album, The Quantum Enigma, gingen opnemen, besloten we ook om dat opnieuw in Nederland te doen. We moesten dan wel een nieuw team rond ons opbouwen en dan is het natuurlijk afwachten hoe dat gaat uitdraaien. Maar dat is allemaal goed gekomen.

Givin’ A Little Bit More

Voor The Holographic Principle wilden we nog meer de nadruk leggen op het bandgevoel en nog meer nadruk leggen op het metalgebeuren. Een plaat die moderner was met meer groove en met hardere thrashy riffs.  Vroeger werkten we met een orkest, wat handen vol geld koste en wat volgens ons ook nog beter kon. We besloten om alles, maar dan ook alles, live op te nemen. Het was veel werk, maar een sample kan geen levende persoon vervangen en kan zeker niet hetzelfde gevoel in het geheel leggen. Hierdoor is alles ook een stuk frivoler geworden. We hebben ook hard gewerkt aan de zang. Vroeger had je de muziek van de band en daarna het eilandje zang. Simone trok de studio in en deed haar ding. Nu hebben we die zang met de ganse band onder de loep genomen. Koen en ik waren ook constant in de studio toen de vocalen werden opgenomen. We hadden vooraf alles goed doorgenomen en op die manier heb ik toch het gevoel dat er een betere klik is tussen de muziek en de zang. Samengevat zijn er drie dingen waardoor de plaat door de pers zo goed ontvangen wordt; Meer metal, het gebruik van echte instrumenten en de zang die beter klopt.

The Girl With The Golden Hair

Een muzikant zoekt altijd naar nieuwe manieren om zijn ding te doen. Je wil jezelf niet herhalen. Echte instrumenten, heaviër muziek. Het gegeven op zich blijft natuurlijk Epica, net zoals Simone, Simone blijft. Maar ook zij zoekt de dingen uit. Ze probeert dingen uit om te kijken welke manier van zingen volgens haar het beste past bij een bepaald nummer. Daar we nu ook hieraan samengewerkt hebben, krijg je ook meer meningen terwijl daar vroeger niet over werd nagedacht en Simone haar eigen ding deed zonder enige inmenging van de rest van de groep. Hetzelfde is gebeurd met de riffs. Nu werden daar discussies over gevoerd en kan iedereen zijn mening geven en dan kan je als muzikant een betreffend stuk aanpassen of een gegronde uitleg geven waarom je een bepaald stuk zo of zo ingespeeld wil hebben. Ik ben zelf geen violist of trompettist, maar ik kan mij daar wel een beeld van vormen zodat ik wel kan zeggen waar we misschien een bepaald instrument in een song kunnen integreren. Hetzelfde is gebeurd met de zanglijnen. Vonden we die te hoog of te laag of niet voldoende krachtig gezongen dan konden we dat tegen Simone zeggen en dan bekeek zij of ze het desbetreffende stuk op een andere manier kon inzingen. Dat kost allemaal veel tijd en uiteindelijk is het de muzikant die het moet doen, maar die steun van elkaar smeed alles wel tot een beter geheel.

One Man, One Woman

Tekstueel is er opnieuw gekozen voor een concept. Het is niet zo dat we een volledig verhaal vertellen in de songs, maar de nummers worden tekstueel wel rond hetzelfde thema uitgewerkt. Simone en Mark schrijven elk de helft van de teksten en ze doen dat uit hun eigen perspectief. Simone schrijft vooral uit een persoonlijk standpunt. Haar teksten draaien vooral om gevoelens, dromen, nachtmerries en dergelijk. Zo gaat Dancing In Hurricane over het leed van kinderen in oorlogsgebied. Als je dat in je achterhoofd hebt, krijgt de tekst van dat nummer een totaal andere dimensie. Mark is dan weer de psychologische wetenschapper die zijn onderwerpen  vooral uit dat perspectief aansnijdt. De rode draad deze keer is de vraag of wij hier wel echt leven en niet in een virtuele wereld leven. Het holografisch principe uitleggen kan eigenlijk vrij simpel aan de hand van de huidige virtuele technieken. Je zet een speciale bril op en je zit in een virtuele wereld. Stel nu dat je die bril opzet en je zit opnieuw hier met mij aan deze tafel een interview te doen. Dan weet je niet meer wat echt is en wat niet. Dit gedachtengoed boort gewoon verder op het idee van de kwantumfysica, het onderwerp van ons vorig album. We stellen daar verder ook niet veel vragen bij. Als schrijver moet Mark zelf bepalen waar hij het liefst over schrijft en wat hij daarbij belangrijk vindt. Als band moet je daar vertrouwen in hebben en die onderwerpen passen ook wel bij het Epica-concept. We bepalen ook op voorhand wie van hen bij welk nummer een tekst gaat schrijven. Je kan geen tekst over kwantumfysica schrijven bij een zeemzoete ballad. Het is meestal dan ook een langdurig en spannend proces om al die puzzelstukjes in elkaar te stoppen en als iedereen zijn werk doet, dan komt dat altijd in orde.

The Name Of The Game

Er is een contract met Nuclear Blast en daarin staan bepaalde budgetafspraken van wat je met de band kan besteden aan opnames, videoshoots, promotie en dergelijke. Wij wisten ook van tevoren dat het budget dat we voor de nieuwe plaat kregen ontoereikend zou zij voor wat we in gedachten hadden met The Holographic Principle. Als je als groep echter meer wil dan moet je daarin zelf investeren. Dat is trouwens ook met heel wat andere aspecten in het bandleven. Neem nu onze optredens. De laatste keer speelden we in de Olympia te Parijs en verkochten we die zaal uit. Bij de volgende tour trekken we naar de Zenith waar bijna vijfduizend mensen binnen kunnen, zo’n tweeduizend meer dan in de Olympia. Daarvoor speelde we in zalen zoals de Bataclan waar zo’n duizend mensen binnen kunnen. De stap naar de Olympia is dan ook een financieel risico dat je neemt als band, zeker als je wil groeien. In de Olympia is het zo dat je als band alles zelf moet financieren, dus is het noodzakelijk dat je die zaal vol krijgt om er iets aan over te houden. Je krijgt een bepaald percentage van de ticketverkoop en als de zaal vol is verdien je er een aardige stuiver aan. Het is ook iets dat je naderhand kan meenemen naar de Festivals. Als Hellfest je wil boeken kan je dat daar voorleggen, van ik heb die of die zaal uitverkocht, dus als je ons boekt ben je verzekerd van zoveel verkochte tickets. Ook hier werkt het deels op die manier, vandaar dat we nu eerst opnieuw langs de AB passeren, dan het festivalseizoen meepikken en dan eventueel kunnen overwegen om de stap naar de Lotto Arena te wagen.

Money Money Money

Geld is voor een band dan ook belangrijk gegeven maar een band moet je ook zien als een bedrijf. Als je niet investeert in je bedrijf, ga je ten onder of je blijft in het beste geval blijf ter plaatse trappelen. Over elke stap die we zetten wordt flink nagedacht. We krijgen gelukkig alle vertrouwen van Nuclear Blast. Zij willen niets op voorhand horen. Zolang wij de plaat en het artwork tijdig aanleveren is het oké voor hen. Ze zijn trouwens ook zeer enthousiast over de nieuwe nummers en dan weet je als band dat ook zij hun werk zullen doen om van de cd een successtory te maken. We merken natuurlijk ook wel dat we voor hen een van de priority bands zijn, dus dat loopt allemaal wel los. Voor de rest nemen wij als band zelf de beslissingen. Kopen wij voor de aankomende tour merchandise aan voor tienduizend euro of voor vijftigduizend euro. Als band moet je steeds die overweging maken van kan het, of kan het niet. Al die extraatjes komen uit een speciale bandpot en op die manier zorgen we er ook voor dat het product Epica blijft evolueren. We kijken echt nooit naar wat we krijgen om iets te verwezenlijken maar wel naar wat er nodig is om iets te bereiken. Een goed voorbeeld hiervan zijn de opnamen van onze dvd Retrospect. Die show was volledig uitverkocht, maar aan het eind van het verhaal hadden we geen cent op overschot. Maar we hadden wel een dvd. Soms denk ik zelf ook wel eens: we zijn zot om dit of dat te proberen, maar je moet als je verder wil groeien.

Super Trouper

Net zoals we muzikaal stappen voorwaarts willen zetten, is het ook ons streven om telkens weer meer landen te winnen voor onze muziek om daar live te kunnen gaan spelen. Momenteel staan er zo’n 56 landen op de liveteller van Epica en volgens mij kunnen daar in de toekomst nog wel enkele landen bij. Niet dat je als artiest veel ziet van de landen die je bezoekt. Met de laatste tour passeerden we in een van de mooiste landen ter wereld, maar van Nieuw Zeeland zelf heb ik weinig gezien. Je zit daar twee dagen, maar eerst moet je de jetlag verwerken, dan kruip je het podium op en even later zit je opnieuw in het vliegtuig naar de volgende bestemming. Ondertussen hebben we toch al interessante landen op ons lijstje staan, die we tijdens de laatste tour nog aangevuld hebben met Bolivië, Panama en, schrik niet, Denemarken. Nauwelijks te geloven dat we na al die jaren, nu pas voor het eerst daar live gespeeld hebben. Waar ook nog rek op zit is Amerika. In principe zijn al die staten bijna een land op zich en er zijn er nog wel een aantal van die vijftig die voorlopig niet op ons cv staan. Ook die metalcruise eerder dit jaar was een belevenis op zich. Het gaat er allemaal heel ontspannen aan toe. Als deelnemende band speel je daar een keer in de zaal en een keer op het dek. Zo’n cruise valt buiten het seizoen en het is ook leuk om je eens gewoon tussen het volk te begeven en ook op die manier eens met andere bands die we kennen van tours of festivals te verbroederen.  Als extraatje was Jani Kasaltzis mee en dat was eigenlijk wel heel cool.

Move On

Het begint ook stillaan een beetje een hype te worden. Elke zichzelf respecterende band begint buiten het festival cruises te organiseren. Sabaton, Kiss, Def Leppard en er zullen er nog wel een aantal zijn, lokken hun fans het water op. Zelf zijn we vorig jaar gestart met ons eigen Epic Metal Fest. Je kan dat ook weer zien als een logische stap in onze evolutie. De eerste editie organiseerden we in het Klokgebouw te Eindhoven. De tweede editie op 1 oktober gaat door in de O13 te Tilburg en twee weken later zitten we voor de eerste keer buitenshuis als we het eerste Epic Metal Fest organiseren in Brazilië. Daar staan wel andere bands op het podium, wat ook logisch is. Je moet bekijken welke bands waar op dat moment kunnen spelen. Ze moeten vrij zijn en de Nederlandse en Belgische bands die in Tilburg spelen, kan je moeilijk allemaal even overvliegen. Het is ook niet zo dat we dat helemaal alleen organiseren. Zo werken we in Nederland samen met Mojo. We geven die mensen een lijstje van bands die we graag zouden hebben op het festival en dan zien we wel wie we te pakken krijgen. Voor deze editie is het natuurlijk ook interessant dat we een nieuw album kunnen lanceren en Epic Metal Fest ook een beetje beschouwen als de releaseshows. Ik sluit trouwens niet uit dat er in de toekomst nog extra Epic Metal Fests worden toegevoegd. Pas daarna gaan we opnieuw echt de hort op. We trekken eerst naar Amerika en dan beginnen we aan het Europese luik van de tour.

I Have A Dream

Ik denk dat ik wel ongeveer alles verteld heb wat er over het nieuwe album en Epica anno 2016 te vertellen valt. Het enige dat ik nog wil meegeven is het gevoel dat ik persoonlijk als gitarist heb gehad bij het werken aan deze plaat. Ik ben nu 34, maar toen ik zestien was en ik hoorde Rage Against The Machine of Sepultura vond ik dat verschrikkelijk cool. Nu heb ik dat niet meer en met die nieuwe plaat wou ik dat gevoel terug oproepen. Ik wou met de band iets maken met goede riffs, een ferme groove en het moest cool zijn. Dat enthousiasme dat ik als kind had, heb ik geprobeerd er opnieuw in te stoppen samen met de ervaringen en invloeden van de voorbije jaren. Als ik nu mensen hun reactie hoor over ons nieuw album dan denk ik dat het gelukt is. Ik kan mij zo voorstellen dat buiten het zonnetje schijnt, ik de auto instap, het raam opendraai en de cd van Epica in de gleuf stop op volume tien en dat ik trots ben dat ik een metalhead ben.