Jurgen Callens

Narnia is een Zweedse powermetalband, die met deze zelfgetitelde plaat, zijn zevende album uitbrengt. Dit keer niet meer via Nuclear Blast maar op eigen houtje. De bombastische, melodische en neoklassieke metal komt van de hand van gitarist CJ Grimmark en zanger Christian Liljegren, die na een break-up de handen weer in mekaar sloegen en nu terugkomen met dit comebackalbum. In het verleden verkondigden ze al overal het woord van God, ook op diverse grote podia en met grote namen. Dit keer is het niet anders en is de band nog steeds even christelijk als voorheen.

Ik wist al vooraf dat dit geen makkelijke hap zou worden om te bespreken. Ten eerste: ik heb niet met religie, onder welke vorm dan ook en ten tweede: het gaat hier om een comeback. En daar stel ik mij dan altijd wel weer vragen bij. In het verleden maakte Narnia best al wel verdienstelijke muziek, die op een goede respons kon rekenen en waarmee onder andere aan de zijde van Dio getourd werd. Het begon spaak te lopen toen zanger Liljegren de kap over de haag gooide en vervangen werd door een andere predikant. Dat liep op een sisser af en de band hield het in 2010 voor bekeken, om dan in 2014 terug te keren. Opnieuw met Liljegren achter de microfoon. En dit is dus echt wel de enige man die de vocalen binnen deze formatie moet verzorgen. Een prima, krachtige stem die zowel op de snellere powermetalsongs als op de ballads uit de voeten kan. Muzikaal houdt de muziek het midden tussen bands als Yngwie J. Malmsteen (luister maar eens naar de tornadosnelle riffs en de vlijmscherpe solo’s), Nocturnal Rites, Kamelot, Stratovarius en Dream Evil. Vooral met die eerste zijn de gelijkenissen groot. Neoklassiek, snelheid, veel solo’s en bombast zijn trefwoorden die perfect hierop gekleefd kunnen worden. De opener van het album, Reaching for the Top, is de eerste single en video van Narnia. Sommigen onder jullie zullen die intussen wel ergens zien passeren hebben. Melodie en bombast gaan hand in hand en het refrein is sterk. Op deze track doet de frontman me bij momenten ook denken aan Apollo Papathanasio, de ex-zanger van Firewind. Alleen… de teksten hé. Maar eigenlijk probeer ik hier los doorheen te luisteren. On the Highest Mountain is een epische song, ondersteund door wijdse keyboardpartijen en flitsende solo’s van Grimmark. Thank You lijkt dan weer wat misplaatst. Met metal, laat staat power metal, heeft dit hoegenaamd niets meer te maken. Ik denk dat dit iets mee heeft van triphop (ik hoorde dat woord ooit eens maar weet niet wat het betekent, maar in elk geval zoiets dus). Het is een zweverige track die uiteindelijk wel uitmondt in een mooie solo. Maar dit had gerust van het album achterwege gelaten mogen worden. Gelukkig herpakt het tempo zich opnieuw op One Way to the Promised Land. Andere leuke nummers op Narnia zijn nog Moving On, Still Believe en Messenger. Memorabele refreinen zijn typerend voor Narnia en deze zullen op toekomstige vieringen dus zeker makkelijk meegezongen worden door de gelovigen in de band.

Een album van de maand gaan ze hier bij ons niet mee scoren, maar wij vinden dit hier een prima powermetalplaat, die weliswaar niets nieuws brengt maar met zijn melodie, bombast en zijn hoogtechnische neoklassieke stukjes wel voor vervoering kan zorgen. En die teksten, ach daar leren we mee leven. Je hebt er namelijk anderen die ook over dingen als draken, elfjes, zwaarden of schoonmoeders zingen. Fans van de eerder genoemde bands: check dit zeker even uit. Mensen die eerder al fan waren: niet twijfelen. Dit is zeker een album dat niet tussen het betere werk van de band zal misstaan.

Tracklist: