Steven Demey

Het Noorse Sahg bestaat tien jaar. In die periode waren ze vrij consistent met ongeveer elke twee jaar nieuw werk. De eerste drie platen lagen nog in elkaars verlengde en brachten degelijke, doch weinig opzienbarende, donkere rock met wat doominvloeden. Pas op het vorige album, Delusions Of Grandeur, gingen de Noren op zoek naar een ander geluid en kwamen er zware Mastodon-invloeden bovendrijven. De nieuwe sound werd door velen gesmaakt. Wij hoopten echter stilletjes dat op volgend plaatwerk toch iets meer originaliteit aan de dag zou worden gelegd. En dan is er nu dus het o zo belangrijke vijfde album. We moeten er geen doekjes om winden, Memento Mori zal de band maken of kraken.

Wat meteen in het oog springt, is het opvallende artwork. In de tijd dat je nog echt naar een platenwinkel moest om door de bakken te graaien, zou je er de plaat van tussen nemen om hem eens goed te bekijken. Vroeger, o nostalgie, werd er bij onbekende bands nog wel eens voortgegaan op de platenhoes om al dan niet tot aankoop over te gaan. Dit is zo’n album dat je blindelings zou aanschaffen. De zwarte hoes met witte ‘skull’ en rode symbolen springt er echt uit. Het is een onheilspellende tekening waarbij je je aan mysterieuze klanken mag verwachten. En dat is ook wat je krijgt.

Openingssong Black Unicorn begint met bezwerende klanken waarna de zang invalt en meteen wat Ghost-achtig aandoet. Het vervolg bestaat uit een zware doomriff en breed uitwaaierende gitaarpartijen. Dit alles ontpopt zich tot een majestueuze song die zwaar aan de ribben kleeft. Bezwerende klanken en donkere riffs zorgen voor een originele inslag.

Devilspeed volgt en zoals de titel al doet vermoeden is het een naar Sahg-normen snelle, voortstuwende song met vrij agressieve vocalen. Wat verder in de song komen weer die Mastodon-invloeden naar boven die we al kennen van hun vorige plaat. Toch wel jammer dat ze daar niet gewoon een eigen draai aan geven. Voorts geeft het nummer een wat onafgewerkte indruk.

Take It To The Grave doet het daarna wat kalmer aan. Klagende zang wordt gedragen door voortkabbelend gitaarwerk dat na twee minuten overvloeit in een riff met ruggengraat. Het navolgende Silence The Machine bouwt op dit elan verder. Klagende zang bovenop stevig, mid tempo riffwerk met toch steeds weer die Mastodon-ondertoon. Desondanks is dit de beste song tot nu toe door de afwisseling en de leuke gitaarsolo naar het einde toe. Sanctimony doet denken aan Soundgarden in zijn Superunknown-periode. Door de zware riffs en logge drumpartijen horen we er qua sfeer wel wat van de Fell On Black Days en 4th Of July songs in. Halverwege is er echter een wending met een akoestisch stuk en net daarna een verrassend progressieve passage. Naar het einde toe krijgen we weer die zware groove. Sterke song ook!

(Praise The) Electric Sun bestaat uit psychedelische keyboardklanken, akoestische gitaar en een mooie zanglijn waarbij zanger/gitarist Olav Iversen toont veel meer in zijn mars te hebben dan dat hij tot nog toe liet horen. Zoals te verwachten volgt er daarna een opzwepende song, Travellers Of Space And Light, waarbij de zang jammer genoeg, we vallen in herhaling, toch weer sterk naar Mastodon neigt. We hebben trouwens niets tegen Mastodon, en wel integendeel.

Sahg heeft echter het beste voor het laatst bewaard. Blood Of Oceans zorgt met zijn afgemeten riffwerk en inventieve drumpartijen namelijk voor een afsluiter van formaat! Het is een vlotte song met een soepel arrangement waarbinnen er erg veel gebeurt. En nog belangrijker, hier horen we eens geen Mastodon-achtige zanglijnen! Naar het einde toe komen er nog groots opgezette koorpartijen voorbij alvorens er, letterlijk, met een knal wordt afgesloten. Er mochten nog wel meer songs van dit kaliber op het album gestaan hebben.

Sahg zet wat ons betreft zeker weer een stap vooruit en we zijn er van overtuigd dat er veel nieuwe zieltjes aan de ‘fanbase’ zullen toegevoegd worden. Het verwachte meesterwerk is het echter (nog) niet geworden.

Tracklist: