Het lijkt nog niet zo heel lang geleden dat de monsters van het Finse Lordi de hoofdprijs wegkaapten op het Eurovisie Songfestival. Hard Rock Hallelujah leverde het gezelschap een majordeal op en plots lag Europa aan hun voeten. Het feestje duurde niet echt heel lang en Lordi verdween langzaam maar zeker terug op de achtergrond en werd opnieuw een modale heavymetalband met een iets grotere fanbasis dan voorheen. De topverdieping waar ze even logeerden moesten ze al vlug inruilen voor een bescheidener optrekje. Met dit nieuwe album Monstereophonic (Theaterror vs. Demonarchy) weet je ook waarom de terugweg na Eurosong werd ingezet.
Lordi heeft na de overwinning op het songfestival nooit zijn heavymetalafkomst verloochend en wie het oeuvre van de gemaskerde bende kent, weet dat de winnende song van toen één van de meer toegankelijke was van het gezelschap. Ook nu gaan ze er weer lekker stevig en smerig tegenaan. Alleen al de telefoonintro zal menig brave huisvader een beroerte doen krijgen als hij de dame aan de andere kant van lijn haar vocale charmes hoort bovenhalen.
Wie Lordi kent, weet dat hij in de loop der jaren een sound gecreëerd heeft die je onherroepelijk met hem verbindt. Ook op Monstereophonic hoor je duidelijk de typische stijl van de onderdanen van het land van de duizend meren. Lordi mag dan wel grotendeels teren op een eigen sound, ze blijven dat geluid verder ontwikkelen. Luister maar eens naar het slepende begin van Mary Is Dead, de ballad in Lordi-stijl. Geen commerciële radio die dit ooit zal draaien, maar in de wereld van de ballads, is dit wel een bluesy specialleken.
Monstereophonic is ook een album met twee gezichten. De eerste zeven songs staan los van elkaar maar vanaf het achtste nummer begint Lordi aan een mini conceptalbum waarbij de zeven songs één geheel vormen. Lordi schakelt in Demonarchy onmiddellijk een versnelling hoger waardoor de opening naar een breder publiek, gemaakt tijdens het eerste deel van het album zich direct weer sluit. Ook de zang van Mr. Lordi himself, die op zich al rauw en hees is, wordt nog smeriger tijdens dit tweede deel, wat verdomd goed past bij het monsterlijke verhaal. Het beste voorbeeld hiervan is Heaven Sent Hell On Earth, wat ook muzikaal het hoogtepunt genoemd mag worden van Monstereophonic.
Hoe je het ook draait of keert. Lordi weet met dit achtste album opnieuw zijn grenzen te verleggen en kan zich zonder probleem meten met de hedendaagse heavymetalbands als Sabaton, Powerwolf en aanverwanten. Alleen zullen ze door die Eurosong zege, die hen heel wat fans opleverde, ook niet door iedereen serieus genomen worden en dat is jammer want deze Finse monsters, die nog echt durven experimenteren in het genre, verdienen meer. Veel meer.
Tracklist:
- SCG8: One Message Waiting
- Let’s Go Slaughter He-Man (I Wanna Be The Beast-Man In The Masters Of The Universe)
- Hug You Hardcore
- Down With The Devil
- Mary Is Dead
- Sick Flick
- None For One
- SCG VIII: Opening Scene
- Demonarchy
- The Unholy Gathering
- Heaven Sent Hell On Earth
- And The Zombie Says
- Break Of Dawn
- The Night The Monsters Died
0 reacties