Vorig jaar verscheen nog The Ride Majestic, de beste Soilwork-plaat sinds Stabbing The Drama uit 2005. Qua productiviteit zit het met tien albums in 18 jaar wel snor bij de Zweden. Toch waren we verrast toen we hoorden dat er nog geen jaar na The Ride Majestic alweer nieuw werk zou verschijnen. Ondertussen weten we dat Death Resonance een verzameling songs betreft die de laatste jaren enkel als bonustracks verschenen of die exclusief voor de Aziatische markt waren bestemd. Het spreekt voor zich dat er uit dit album niet meteen nieuwe ‘hits’ zullen voortspruiten. Toch is het voor wie echt alles in huis wil hebben een mooie en compacte aanvulling op de reguliere albums. Nuttig dus!

Wat de aanschaf extra interessant maakt, is het feit dat de compilatie begint met twee nieuwe songs. Beide songs, Helsinki en het titelnummer, liggen in de lijn van de laatste twee platen. Verwacht je dus aan snel en technisch drumwerk van onze landgenoot Dirk Verbeuren, vele lagen gitaarpartijen en de afwisselende zanglijnen van ‘Speed’. Beide songs zijn goed maar zeker niet opzienbarend.

The End Begins Below The Surface smaakt ons al een stuk beter. De song staat als bonus op de Japanse versie van The Ride Majestic en heeft een opzwepend ritme, een erg donker en black metal aandoend middenstuk en een vrij catchy refrein. Jammer dat dit nummer niet gewoon in de tracklist van The Ride Majestic werd opgenomen.

Daarna volgt de volledige ep Beyond The Infinite die in 2014 enkel op de Aziatische markt werd gegooid. De ep bestaat uit vijf songs die Soilwork op zijn best laten horen. Vooral These Absent Eyes steekt er bovenuit door de avontuurlijke aanpak en onnavolgbare drumpatronen. Het episch gitaarwerk is de kers op de taart.

Sweet Demise is een overschotje van de The Panic Broadcast-sessies. De song heeft wat weg van Let This River Flow, de beste song op The Panic Broadcast. Sweet Demise kan er echter niet aan tippen. Daarvoor schiet het te veel alle richtingen uit. Sadistic Lullabye kennen we allemaal van het toch wel legendarische debuut Steelbath Suicide. Met dat debuut schoof Soilwork zich eind jaren ’90 meteen naar het voorplan van de toen erg florerende melodieuze deathmetalscene. Deze versie van Sadistic Lullabye is iets minder agressief dan het origineel en verscheen ook als bonus op The Panic Broadcast.

Toen Sworn To A Great Divide uitkwam, waren veel fans teleurgesteld. De plaat had een erg dunne sound en door de bij vlagen poppy inslag van het songmateriaal haalde het album niet het niveau van zijn voorgangers. Dat is ook te horen aan de drie songs die als bonus op dat album verschenen. Overclocked is werkelijk de slechtste Soilwork-song die we ooit hoorden. Martyr is gelukkig veel beter, echter zonder echt te overtuigen. Laatste in het rijtje, Sovereign, is een stuk agressiever, maar leunt te veel op een doordeweekse riff en de zanglijn is ronduit saai.

Stabbing The Drama vonden wij destijds een echte knaller. De laatste twee nummers, namelijk Wherever Thorns May Grow en Killed By Ignition, verschenen als bonussen op de Japanse versie van die plaat. Beide songs voegen niets toe aan het uitgebreide repertoire van de band en kunnen dus snel vergeten worden.

Voor de echte fans die deze songs nog niet in huis hebben, is Death Resonance dus zeker een must. Wie maar matig vertrouwd is met de Zweden raden we aan om de albums Steelbath Suicide, Chainheart Machine, Stabbing The Drama en The Ride Majestic aan te schaffen. Zo heb je het beste van 18 jaar Soilwork in huis en heb je een goede mix van ‘oude, midden en nieuwe’ Soilwork.