Eef

Gelukkig bestaan er bands zoals het uit Vermont afkomstige Barishi: steeds vernieuwend uit de hoek komen en zo de grenzen van het metalgenre aftastend. De band heeft geen zin om tweemaal hetzelfde werk uit te brengen en dat kunnen we enkel aanmoedigen. Met spanning keken we dan ook uit naar de nieuwe langspeler van deze Noord-Amerikanen: Blood from the Lion’s Mouth.

Wij waren geweldig lyrisch toen het debuut, Barishi, verscheen in 2013; een soort van progressieve metal met heel veel afwisseling en waar zelfs blaasinstrumenten niet geschuwd werden. En toch klonk, en klinkt, de muziek niet als moeilijkdoenerij; daarvoor zitten er te veel aangrijpende melodieuze stukken in de muziek. Poppy metal – zonder al te commerciëel te worden – met weerhaken.

Vorig jaar verscheen dan de ep Endless Howl, een schijf zo goed dat deze vele full-cd’s van de troon stootte op menig eindejaarslijstje. Ook al staan hier maar vier tracks op, ze zijn van een ongehoord hoog niveau. Nog steeds horen we die variaties in melodieën, alleen is alles een ietsje – of zeg maar heel wat – harder geworden. Sascha Simm wijkt niet meer af van zijn scream. Niet mijn meug, maar de vocals zat zo mooi in de mix dat alles één geheel vormde.

Op de nieuweling is melodie niet meer de hoofdzaak, terwijl de schreeuwerige zang behouden blijft. En daar wringt het schoentje.

Akkoord, bij Barishi heb je meerdere luisterbeurten nodig om alles te snappen of om zelfs maar iets herkenbaars te onderscheiden, maar op Blood from the Lion’s Mouth lijkt het wel nooit helemaal door te dringen. Na tien beurten kun je hier en daar wel enkele zeer te pruimen stukken gaan herkennen (The Great Ennead), maar bij het merendeel begrijp ik niet echt waar de songs heen willen. Alles lijkt verstopt in een weliswaar technisch zeer goed gespeelde geluidsbrij.

Het voordeel aan deze plaat is dat je er geen probleem mee hebt om ze nogmaals op te zetten en zo telkens nieuwe dingen ontdekt; het nadeel is dat het soms moeilijk is om er de aandacht bij te houden – meerdere keren waren er een aantal tracks gepasseerd vooraleer ik er erg in had. En dat terwijl de vorige platen je gewoon opslorpten en niet meer loslieten totdat de laatste noot gespeeld was.

Waarschijnlijk zullen fans van schreeuwerige blackened post-metal hier wel weg mee weten, voor de neutrale luisteraar zal dit eerder een marteling zijn. Vandaar mijn gemengde gevoelens.

Tracklist: