Rotthier Peter

Toen ik eind 2015 de eindejaarlijstjes van diverse collega’s mocht aanschouwen, viel het mij op dat de meest terugkerende naam Meliora was van het illustere gezelschap Ghost. De plaat topte dan ook bij heel wat gerenommeerde metaltijdschriften en websites de jaarlijstjes, al snap ik nog steeds niet op welke basis dat album die hoge quoteringen verdiend heeft. Begrijp me niet verkeerd, het album op zich behoort kwalitatief zeker tot de betere albums van 2015, maar als een grote tros metaladepten de popmetal van Ghost tot het beste van een bepaald jaar gaat kronen, dan moet dat jaar niet veel soeps geweest zijn.

Dat het concept van Ghost voor velen tot de verbeelding spreekt, kan ik best geloven, maar wees nu eerlijk: de zang van Papa Emiritus is toch een tweedehandsstem die meer dan eens in de mist verdwijnt door eentonigheid. Oké, de songs zijn mooi uitgebalanceerd en passen meestal perfect bij het vocale kunnen van de man, maar om die band dan te overladen met superlatieven is er toch over.

Ook met deze mini kan Ghost mij niet overtuigen als de sensatie die iedereen er wil van maken. Het enige nieuwe nummer Square Hammer is zonder meer lekker catchy en blijft zeker een tijdje hangen en is super, supercommercieel maar maak er aub geen wereldsong van want daarvoor zijn de vocale kwaliteiten van Papa nog steeds niet overtuigend genoeg.

Om deze Popestar ep op te vullen doken de gemaskerde Zweden in hun muzikale verleden dat blijkbaar niet direct heavy genoemd kan worden. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de zangstem van Mr. Emiritus op de eerste cover, Nocturnal Me (Echo And The Bunnymen) wonderwel mooi inpast in het nummer. Bij de keuze van de Simian Mobile Disco cover, I Believe, heb ik echter opnieuw mijn twijfels. Zowel de song als de zang zijn doodsaai en het wordt er echter niet beter op met de Eurythmics cover Missionary Man, dat een van de meest rockende songs van het succesvolle Engelse duo was. Ghost slaagt erin om van het nummer een flauw afkooksel te maken, waarvan de haren op mijn armen recht gaan staan.

Afsluiten doen de heren met het prachtige Imperiet nummer, Bible. Imperiet was een Zweedse band die opereerde in de jaren tachtig en in eigen land redelijk succesvol was. Het trage nummer past net als de Echo cover netjes bij de zangstem van Papa Emiritus, waardoor deze laatste song als beklijvend geboekt kan worden.

Globaal gezien is en blijft Ghost wat mij betreft een overroepen band die zonder problemen kan meedraaien in de metalen subtop. Met de keuze van de covers laten ze ook zien dat het metal gebeuren zoals zij het zien vooral commerciële doeleinden heeft en hun combinatie pop – metal naar hitparadenormen succesvol kan zijn, getuige de awards die Ghost na het voorbije jaar binnenhaalde. Deze ep is absoluut geen verrijking van je collectie, tenzij je die-hard fan bent van een van de gecoverde bands.