Jurgen Callens

Oddland, uit Finland, is een progressieve metalband die met Origin de opvolger uitbrengt van het in 2012 verschenen debuut The Treachery of Senses. Dat album kwam destijds uit via Century Media. De nieuwe plaat komt er deze keer via Sensory Records en ligt sinds een weekje of twee in de rekken. Hoewel Oddland destijds in 2002 opgericht werd als een grungeband, maakte de formatie een hele evolutie door en krijgen we vandaag een heel verhaal van complexiteit en ingenieus in elkaar gestoken muziek te horen.

Op Origin zijn in totaal negen songs komen te staan. En ik mag dan al wel graag even weghappen bij een stukje progressieve metal, het moet er de moment voor zijn ook. Dit is geen muziek die je zomaar even op een lastige zondagmorgen zal doorstaan. Vrolijk ga je er alleszins niet van worden, daar heb je andere muziekstromingen voor. Origin is, in vergelijking met zijn voorganger The Treachery of Senses, nog donkerder en zwaarder uitgevallen. De muziek bevat opnieuw heel veel verschillende elementen en tempo’s en invloeden uit verscheidene subgenres zoals doom, djent, groove metal. Maar bovenal is het zo progressief als maar kan. De zang is een element in het geheel dat je zal adoreren of verafschuwen. De zangpartijen worden soms lang gerekt en zijn niet steeds to the point. Wel zijn de vocalen sterk en clean en lijken na verloop van de nodige luisterbeurten wel in het geheel te passen, maar ik vind die op de lange duur niet spannend genoeg. Het lijkt allemaal een beetje in functie van de instrumentaliteit gedaan, die heel centraal staat, en hier wringt mijn schoentje. Nergens ga je veel melodie horen, laat staan dat je even vrolijk een refreintje gaan meefluiten. Origin is een album geworden waar je met je volle rekenkundige verstand moet naar luisteren en vrij complex in mekaar zit. Je hoort abrupte stops, frequente en onverwachte tempowissels en ongelooflijk veel breaks die overgaan in het onverwachte. Technische gitaar- en keyboardloopjes zijn schering en inslag en zorgen voor moeilijke technische passages. Ook is de muziek heel erg gelaagd, waardoor het vaak moeilijk is alles te ontwarren en er een kop en een staart aan te krijgen. Over het algemeen is de sfeer op het album heel somber, donker, trippy en freaky en neigt het zelfs naar depressiviteit. Je hoort het, dit zal zeker niet voor iedereen weggelegd zijn. Enkel een bepaalde doelgroep zal hier zijn weg mee weten en dit staaltje complexiteit weten te appreciëren. Origineel is het wel, muzikaaltechnisch vet, produktioneel dik ik orde en naar de beoogde sfeer toe: een voltreffer.

Geen fan van happy Duitse fun metal? Mag het al eens wat moeilijker? Somberder of donkerder? Progressief all the way? Check dan zeker eens dit werkstuk. Mensen die graag luisteren naar bands als Katatonia, Opeth, Pain of Salvation, Devin Townsend, Gojira, Strapping Young Lad, Meshuggah, Alice in Chains, Soen of Soundgarden kunnen hier misschien ook wel hun hart aan ophalen.

Tracklist: