Syndrome is het project van Mathieu Vandekerckhove, gitarist van Amenra. Dat de stenen niet altijd uit hun voegsel moeten trillen, bewees deze band eerder dit jaar al met Alive, en ook zanger Colin H. Van Eeckhout bracht vorig jaar met Rasa een ingetogen album uit. Met Forever and a Day presenteert Syndrome nu echter het vervolg van Now and Forever uit 2012.

Zoals wel vaker het geval is bij materiaal uit de Church of Ra, staat het persoonlijke verhaal voorop. Overal hangt betekenis aan vast, en blijkt de muziek een poging om te reflecteren op de wereld die ons omringt. Was Now and Forever nog een gesprek tussen vader (Mathieu) en zoon, dan is Forever and a Day nu een gesprek van een zoon (Mathieu) tot zijn vader. Op de albumhoes prijkt een bronzen sculptuur van Mathieu Vandekerckhoves vader, dat gedurende zijn hele jeugd prominent in de woonkamer stond, en zonder ogen en ledematen op z’n minst beklemmend te noemen is.

Het betreft hier dus een heel persoonlijk gesprek, maar dit hoef je als luisteraar niet noodzakelijk te weten om er te kunnen van genieten. Syndrome presenteert ook op dit album, in samenwerking met Dehn Sora (Treha Sektori), een introspectieve soundscape, waarbij je vooral uitgenodigd wordt om je ogen te sluiten en er je eigen verhaal bij te bedenken. Met een repetitieve gitaarmelodie (als het af- en aanrollen van de zee) word je langzaam meegelokt, terwijl er gedurende je reis subtiele lagen drones aan toegevoegd worden (als het ruisen van de wind). Zo krijg je enerzijds een rustig, melancholisch gevoel, terwijl er ondertussen toch ook een gevoel van onbehagen aanwezig is. Dit resulteert langzaam in een eerste broeierige climax waarbij de wind je ijskoud om de oren giert.

In het tweede deel wordt er even gas terug genomen, de gitaar tokkelt melancholisch, maar warmer. Er wordt nu ook gesproken: een zware stem, die zo uit het bronzen beeld had kunnen opstijgen. Ook hier worden er weer langzaam allerlei lagen doorheen de muziek verwerkt, al blijft alles hier net wat minimalistischer, en eindigt dit deel in een gespannen, bezwerend gefluister. Daarna breekt het derde deel van Forever and a Day aan, wat weer heel gelijkaardig is met het eerste deel. Al komen de drones hier net iets sneller opzetten, en houden ze een heel stuk langer aan. De climax is oorverdovend: alle  warme melancholie is verdwenen, wat overblijft is het immense onbehagen.

En als deze geluidsmuur plotsklaps wegvalt, klinkt de stilte dubbel zo hard.