Jurgen Callens

De laatste tijd komen er wel meer bands uit Italië aanwaaien. Vaak kwalitatief goed, soms ook heel wat minder. Nog krijgen we een bandje uit Sardinië, in pure truemetalstijl, dat zijn vierde album presenteert. De dertien songs tellende plaat komt er op 23 september er wordt verdeeld via Pure Steel. Van Icy Steel hadden wij hier op de redactie nog niet eerder gehoord en was dus een goed bewaard geheim.

Italië blijkt tegenwoordig een voedzame bakermat voor oldschoolmetalbands. Er komen hier op regelmatige basis wat interessante releases binnen en het metalgenre leeft er in al zijn subgenres lijkt het wel. Een labeltje kleven op Icy Steel is evenwel niet zo simpel. De band pakt hier namelijk uit met een dubbelaar, met op het ene schijfje het hardere werk, en op de tweede cd staat dan weer akoestisch materiaal. Niet dat we hier zo vreemd van doen, want eens we eerst het hardere werk gehoord hadden, konden we ons perfect inleven in die tweede lading songs. Simpelweg omdat alles niet zo heel ver uit mekaar ligt. Icy Steel speelt namelijk dat soort metal uit de jaren tachtig, dat op zich wel heel true klinkt, maar à la de oude Manowar ook van die rustige, ingetogen en vaak middeleeuws klinkende passages bevat. Muziek die je verafgoodt of verafschuwt dus. Nu vinden wij hier die eerste Manowar-platen best wel te pruimen, dus waren we welwillend om hier ook eens ons oor te luisteren te leggen. De Italianen proberen ook epische stukken in hun muziek te introduceren, maar om de één of andere reden lijkt de mayonaise hier niet te pakken. Eigenlijk zou je, als je dit soort van muziek maakt, allemaal hymnes moeten kunnen schrijven, die je op ieder moment heel hard kan meeblèren. En hier blijven we op onze honger zitten. Alles kabbelt maar wat voort, en je blijft ongeduldig op dat moment wachten waarop je denkt dat het gaat gebeuren. Maar dat moment komt er gewoon niet. De band zelf heeft waarschijnlijk wel veel plezier en voldoening in hetgeen ze doen, maar een groot publiek bereiken zullen ze zeker nooit doen. Een plekje in de obscure underground, misschien zijn ze daar wel tevreden mee. De heavy metal die we horen zal uiteraard wel een bepaald publiek weten te bekoren, maar wij verwachten vandaag de dag echter iets meer: zowel op vocaal, produktioneel als compositorisch vlak. Het materiaal op het tweede album is zelf overbodig te noemen. We horen vooral akoestische, ingetogen tracks die associëren met middeleeuwse tijden en nog het best afspeelbaar zijn op laatavondkampvuur.

Mocht dit je toch iets lijken en hou je wel van episch bedoelde true metal, dan kan je dit vanaf vrijdag gerust zelf even proberen evalueren. Wij gaan hier verder niet wakker van liggen.

Tracklist: