Wanneer Insomnium besluit een nieuw album uit te brengen is het altijd een treurig feestje in deathmetalland. Deze melodische deathmetalband heeft zich meer dan eens bewezen en wist met Shadows of the Dying Sun in 2014 een plaat uit te brengen die vriend en vijand verraste en belandde in het overgrote deel van de eindejaarslijstjes van liefhebbers van het zwaardere genre. Twee jaar later zijn ze terug met Winter’s Gate, een plaat die bestaat uit één enkel nummer van veertig minuten. Neemt Insomnium hierbij te veel hooi op de vork, of kunnen ze met dit album bewijzen wat een geweldige band ze toch maar zijn?

Fans van de band wisten het al langer, met deze Finnen heb je nooit ook maar enige reden om iets te vrezen. Insomnium is er met vlag en wimpel in geslaagd om te zorgen dat de nieuwe plaat weer een topper is geworden. Het nummer gaat over een horde vikingen die op zoek zijn naar een fabelachtig eilandje ten westen van Ierland, terwijl het gevaar van de winter om iedere hoek loert. Dit nummer is gebaseerd op het bekroonde kortverhaal naar de hand van zanger/bassist Niilo Sevänen.

Je kan dit album alleen maar beschrijven als een enorm beklijvende, emotionele, technisch zeer sterke ervaring. In de veertig minuten van dit album word je door het ongelofelijk strakke spel van de band meegezogen als het ware in het verhaal van de vikingen. Zonder moeite kan je het verhaal voor je ogen laten afspelen door gewoon naar de muziek te luisteren, om dit te bereiken moet de band zeer sterk zijn, wat bij Insomnium al langer gekend was. Je wordt telkens van ervaring naar ervaring meegetrokken, van het ene akoestische stukje naar de allesverwoestende solo’s, naar de diepe gruntstem van Niilo en nog veel verder.

Het is ongelofelijk hoe de Finnen je aandacht zonder moeite weten vast te houden, zorgen dat je bij de rustige stukjes op het puntje van je stoel gaat zitten van de spanning en dan terug omver wordt geblazen door de dikke wall of sound die ze zonder moeite neer zetten. Hoe verder je in het nummer geraakt, des te meer merk je dat je eigenlijk wilt dat het album nooit gedaan is. Je zou bijna wensen dat de climax van de laatste minuten door blijft duren tot in de eeuwigheid: meer solo’s, meer grunts, meer ongeëvenaarde melodiën… Maar dan hoor je enkel nog stilte, de storm raast voort, maar de vikingen zijn verdwenen, terug naar het begin, een perfecte cirkel…

Nog nooit was de drang zo groot om een album opnieuw op te zetten nadat het gedaan was, dit kan uiteraard maar één ding betekenen: Insomnium heeft een van de beste platen van de afgelopen jaren weten te maken. Na Shadows of the Dying Sun weet de band opnieuw vriend en vijand te verrassen en maakt gewoon zonder twijfel de meest beklijvende plaat van het jaar. Voor ons rest er dan niets anders dan iedereen die houdt van metal in al zijn vormen en soorten aan te raden dit album zo snel mogelijk te gaan halen en te blijven beluisteren tot hij net zo met verstomming achterblijft als wij. Insomnium eist met dit album zijn plaats tussen de legendes, een plaats die niet minder dan verdiend is dan voor onze favoriete Finnen.