Jurgen Callens

Slow Dismemberment, het zou zomaar een titel kunnen zijn voor weer eens een nieuw deathmetalalbum. Maar vergis je niet, Nuclear Aggressor is wel degelijk een thrashband. Zo eentje dat er prat op gaat old school thrash te moeten spelen zonder veel poeha errond. Slow Dismemberment is het tweede volledige album van deze wederom uit Italië afkomstige band en de plaat wordt volgende week uitgebracht via het Punishment 18 label. Wij namen het schijfje voor jullie even onder de loep.

Thrash is een genre dat mijn metalbloed wel eens wat sneller door mijn aderen doet gaan pompen. Maar je hebt thrash, en je hebt thrash natuurlijk. Van het ene word je instant wild en krijg je zin om even je huiskamer te gaan verbouwen, van het andere ga je even opkijken en nadenken waarom het eigenlijk allemaal nodig is. Nu zit ik met Nuclear Aggressor zo een beetje met beide gedachten opgescheept. Het trio speelt een soort van old school rauwe, brute thrash. Een soort van oerthrash eigenlijk, waar bands als Kreator en Sodom in hun begindagen bijvoorbeeld mee uitpakten. Hoge snelheden, grafkeldervocalen en wat aan de rommelige kant. Produktioneel kon dit werk dan ook zomaar in een kelder van één van de bandleden opgenomen zijn. Het draait vooral om riffs en snelheid, melodie wordt gemeden als de pest en meezingrefreintjes zijn al zeker niet aanwezig. Dit is gewoon een dolle, brute en rauwe rit die je van begin tot eind probeert uit te zitten. Vernieuwend is het niet en waarschijnlijk loopt er in elke parochie te lande wel een bandje rond dat beter is dan dit hier, maar de mannen gaan er wel voor en laten zich niet kennen. De tien songs klokken gemiddeld af tussen de drie en de acht minuten en die langere songs zijn soms best wel moeilijk verteerbaar. Vooral omdat het tempo hoog gehouden wordt en er voor mij wat meer breaks en tempowissels gemogen hadden. Nuclear Aggressor’s doel is vooral keiharde muilperen en maagstompen toe te dienen, en daar slagen ze dus wel in. Op vlak van intensiteit worden er dus wel punten gescoord, op gebied van songs en produktie dan weer veel minder.

Voor dit soort thrash zal er natuurlijk steeds wel een die-hard undergroundpubliek bestaan, die tegen trends is en zweert bij de oude wijze. Ik kan dit bij deze doelgroep dus wel aanbevelen. Voor het grote publiek zal dit niets worden. Kortom, een verdienstelijke poging die vooral het eigen ego van de band zal strelen, maar heel waarschijnlijk aan de aandacht van de meerderheid zal voorbijgaan.

Tracklist: