Jurgen Callens

Heel even hebben wij hier op de redactie getwijfeld of we dit nieuwe album van het Zweedse Sonic Syndicate eigenlijk wel zouden bespreken. De band stond er in het verleden namelijk om gekend om redelijk vlot in het gehoor, doch stevige d(r)euntjes af te leveren. Nu lijkt het echter dat bij het wisselen van label (van Nuclear Blast naar Despotz) ook een stijlkentering doorgevoerd werd. Wij hebben de nieuwe plaat Confessions aan meerdere kritische luisterbeurten onderworpen en waren uiteindelijk wel overtuigd dat we de mensheid even moesten inlichten over het nieuwe werk dat trouwens in de handel komt vanaf 14 oktober.

In de begeleidende bio vermeldde Sonic Syndicate dat Confessions wat wenkbrauwen zou doen fronsen. Lichtjes uitgedrukt, deze stelling. Toen het eerste nummer halverwege was, heb ik toch nog maar even gecheckt als ik naar de juiste promo aan het luisteren was. Wat een stijlverandering hebben deze mannen toch doorgevoerd? Het lijkt wel of het laatste greintje metal met het verlaten van de Nuclear Blast stal verdwenen is. Oprichter Robin Sjunnesson en zanger Nathan J. Biggs hebben het roer omgegooid en zijn de richting uitgegaan die ze blijkbaar al een tijdje wilden volgen. En die nieuwe sound is dus heel erg poppy uitgevallen. Met het harde genre heeft het in feite zo goed als niets meer van doen. Het lijkt erop dat dit een volledig nieuw hoofdstuk is dat geschreven werd, met het oog op een totaal nieuwe markt en publiek. Dit album klinkt heel Amerikaans en is geknipt voor de brede radio-markt daar. Veel van de songs op Confessions zullen daar zeker heel wat airplay scoren. De prille jeugd zie ik hier zeker voordeel uit halen en de muziek zal bij hen zeker en vast aanslaan. Alle nummers kunnen namelijk heel goed en snel meegezongen worden en hebben een grote hit-potentie. In hardrock- en metalmiddens zal hier dan wel eens smalend over gedaan worden echter. Harde songs staan er eigenlijk niet op deze plaat, of het zou I Like it Rough moeten zijn, dat nog enigszins een beetje weet te rocken. Deze plaat klinkt eigenlijk als een soundtrack voor de zomer, waarbij je je stranden voorstelt met hippe youngsters, skateboards bij de hand en een cocktail in de andere. Sommigen gaan het misschien niet graag horen, maar als ik je vertel dat er boysbandneigingen in de muziek geslopen zijn, zullen er toch wel een paar zijn die me hierin gelijk gaan geven. Luister bijvoorbeeld ook maar even naar een track als Russian Roulette, waar je nog nul komma nul oude invloeden terughoort. De synths komen ook vaak naar de voorgrond, waardoor de plaats voor de gitaren de achtergrond geworden is.

Ik wist niet of ik als die-hard metalhead dit album nu met de grond gelijk moest maken of niet, maar heb besloten om dat niet te doen. Waarom niet? Omdat deze plaat gewoon eerlijk klinkt en heel zeker een nieuw en breed publiek zal aanspreken. Er zit heel wat emotie in de songs, en hoewel het allemaal zeer poppy klinkt, kan het voor de liefhebbers van het harde werk ook wel eens dienen om eens de zinnen te verzetten en de horizon even te verbreden.

Wat ik initieel als totale bagger ging bestempelen, heb ik dus even anders bekeken. Na meerdere luisterbeurten moet je gewoon respecteren wat Sonic Syndicate hier gepresteerd heeft. Het is muziek uit het hart, er wordt niet meer omgekeken naar het verleden dat ruiger was en de blik gaat enkel naar de toekomst.

De oude SS lijkt dus dood en begraven. Tijd voor het nieuwe hoofdstuk, waar je kan in meegaan of zal van afstappen. Oude liefhebbers zullen misschien heel ontgoocheld zijn, maar er zullen daarentegen heel wat meer nieuwe zieltjes gewonnen worden. Muziekliefhebbers die al eens de popkant durven uitkijken en de oogkleppen durven afzetten kan ik dit album dan ook zeker aanbevelen. Straks gaan we dit gewoon live even checken als ze als support meekomen voor het al even Zweedse popmetalfenomeen Amaranthe.

Tracklist: