Jurgen Callens

Volgens mij zijn er maar weinig bands die het presteren om 29 jaar tussen twee albums in te laten. Dit is nu net gebeurd. Grim Reaper uit Engeland bracht in de jaren tachtig een drietal cultalbums uit, met Steve Grimmett, een toch wel imposante en markante zanger, achter de microfoon. Eind jaren tachtig werd de handdoek in de ring gegooid en ging de man verder met onder meer Lionsheart. Vandaag is de comeback er dus, maar de frontman is wel het enige originele overgebleven bandlid. Walking in the Shadows is de titel van het nieuwe album en is sinds vrijdag uit via het Dissonance label.

Grim Reaper is dus Steve Grimmett’s Grim Reaper geworden. Waarschijnlijk door toedoen van legale redenen. Vroeger was gitarist Nick Bowcott een essentiële schakel binnen de band en laat die nu net niet meer in de huidige line-up zitten. Grim Reaper ontstond al in 1979, toen de meesten onder ons nog niet geboren waren of nog in de kleuterschool zaten. De Engelsen zetten in een paar jaar tijd een stip op de metalkaart met platen als See You in Hell, Fear No Evil en Rock You To Hell, waarop ook de gelijknamige hitsingle staat die de meesten onder ons wel zullen kennen. In die tijd speelde de band een vorm van melodieuze NWOBHM met hardrockinvloeden en dat is bij de comeback niet anders. Wanneer we het schijfje in de lade duwen, horen we meteen de prima opener Wings of Angels, dat rockt als vanouds en een lekker tempo heeft en gekenmerkt wordt door de typerende vocalen van Grimmett. Het valt meteen op dat de stem van de frontman de tand des tijds wonderwel heeft doorstaan en geen greintje veranderd lijkt. En hoe veelbelovend de opener ook is, de titelsong die erna komt, klinkt al veel bekakter. De ingezette lijn wordt niet doorgetrokken en wordt vervolgd door een stuk of drie veel te simpele songs die het niveau van de opener niet halen. Een euvel dat we eigenlijk vroeger ook wel kenden bij de band, want toen stonden er ook altijd een paar supernummers op een plaat met voor de rest vooral vullers. Ik heb de indruk dat er vooral op safe gespeeld wordt en dat er veel meer kon geflitst worden op deze nummers dan nu het geval is. Gelukkig herpakt de band zich even verder op het album wel weer en songs als Call Me in the Morning en Rock Will Never Die klinken zonder meer gewoon ok. Ook het snelle Temptation mag er zeker zijn. Maar als je al die tijd gehad hebt, verwacht je natuurlijk altijd een album vol klassesongs. Nu voelt het na toch wel veel luisterwerk gewoon te simpel en te gemiddeld aan. Thunder klinkt heel NWOBHM en bevat wat leuk gitaarwerk, terwijl Now You See Me dan weer vrij melodieus is en wat doet denken aan Grimmett’s andere band Lionsheart doordat deze song meer de hardrockkant op gaat dan de rest.

Walking in the Shadows moeten we dus gewoon zien als een degelijk comebackalbum, dat aan de ene kant best verfrissend klinkt tussen de tonnen Zweedse en Duitse releases van de laatste maanden. Je mag de plaat echter wel niet spiegelen aan de eerste drie platen, want als je van die gedachte uit gaat, zou je wel eens ontgoocheld kunnen zijn. In de context van vandaag is dit echter een afdoend en genietbaar produkt geworden. Typisch Grim Reaper, met enkele highs maar ook de logische lows. Mensen die vroeger fan waren, zullen wel kunnen leven met deze release en kunnen deze dan ook zeker aan de collectie toevoegen.

Tracklist: