Jurgen Callens

Iron Mask is een melodieuze, neoklassieke powermetalband met een Belgische uitvalsbasis, hoewel de meeste van de muzikanten zelf uit het buitenland komen. De formatie is echter het geesteskind van gitarist en componist Dushan Petrossi, die de laatste jaren niet op zijn lauweren blijft zitten en kort na de re-release van Shadow of the Red Baron en het uitbrengen van een album met zijn andere project Magic Kingdom nu alweer voor de dag komt met de nieuwe full length Diabolica. De nieuwe plaat moet op 30 september overal verkrijgbaar zijn via het AFM label.

Diabolica is het zesde album van de Belgische powermetalband en zou best eens hoog kunnen gaan scoren. Achter de microfoon staat ene Diego Valdez, die deze keer de uitverkorene is en heel goed binnen het concept blijkt te passen. Met zijn krachtige stem, die me heel hard aan Ronnie James Dio doet denken, geeft hij die extra impuls aan de band mee, die in dit genre zo broodnodig is. Goed, Iron Mask, speelt dus krachtige, neoklassieke metal met veel melodie, waarbij vroeger wel eens de vergelijking viel met iemand als Yngwie J. Malmsteen. Visueel lijkt onze Belgische gitarist er op, en het is geweten dat Dushan ook wel een bewonderaar is van het Zweedse mastermind, maar op dit album is hier niet zoveel meer van te merken. De songs hebben een eigen identiteit en staan één voor één als een huis op hun eigen funderingen. Natuurlijk horen we meermaals de vingervlugheid van de componist, maar alles staat steeds netjes in dienst van de nummers zelf. Het is ook opnieuw Petrossi die alles schreeft en ook mee achter de knoppen zat voor dit 77(!) minuten durende epos dat netjes verdeeld werd over twaalf songs – het ene lied al wat langer dan het andere. Eerlijk gezegd was ikzelf niet zo wild van het vorige echte album Fifth Son of Winterdoom, maar op Diabolica wordt dit ruimschoots gecompenseerd. Alles klinkt gewoon beter hier dan op die vorige plaat. De melodie zit goed, de zang is super, de techniek is gekend en er wordt geopend met een aantal hele sterke nummers. Van bij I don’t Forget, I don’t Forgive weet je al dat het goed zit, het is een monster van een binnenkomer in de goede zin van het woord.

Doctor Faust is een vrij lange song, die eigenlijk geen moment gaat vervelen door de gitaar- en keyboardduels en roept vaag wat herinneren op aan een band als Helloween. Galileo is een epische song die hard naar Dio refereert en na één luisterbeurt al aan de ribben blijft kleven. Hier en daar horen we ook wat Iron Maiden-achtige dingetjes passeren. En ook op Oliver Twist hoor je dat hier echt wel puike metal gespeeld wordt met een internationale allure. Op powermetalgebied is dit zonder twijfel het beste van het beste. Na dit viertal sterke openers, klinkt March 666 dan weer wat uit de lijn wegens wat te veel Sabatoniaanse meezinginvloeden en ook een track als All For Metal klinkt redelijk happy naar Iron Mask-normen. Gelukkig herpakt de band zich weer naar de volgende songs toe, die één voor één heel sterk uitgewerkt zijn en bulken van de klasse. In het afsluitende Cursed in the Devils Mill mag Petrossi zelf dan ook nog eens zijn snelheid en talent ten berde brengen op het langste en meest gevarieerde nummer van het album.

Iron Mask mag met recht en rede trots zijn op het geleverde werk en als deze band nu eens een tijdje samen kan blijven en wat kan gaan touren, dan kan dit album zeker een mooie status meegegeven worden. In de overdose aan releases van tegenwoordig in het genre, is dit er één die er zeker wel bovenuit steekt. Jammer van het middenstuk, waar er een stuk of twee overbodige songs staan, anders had het album nog iets hoger gescoord. Niettemin: petje af. Belgische metal wordt hierdoor enkel maar méér op de internationale kaart gezet. Hele mooie cover ook alweer voor de hoes. Aanradertje!

Tracklist: