Jurgen Callens

We weten allemaal heel goed dat het harde genre tegenwoordig een heel ruim begrip geworden is. De tijd dat we enkel ‘hard rock’ kenden ligt mijlenver achter ons. Tegenwoordig hebben we bijvoorbeeld ook iets als dark rock of dark metal. En in dit subgenre moeten we ook Darkhaus gaan situeren. De mannen zijn niet aan hun proefstuk toe en brengen vandaag, 30 september, hun nieuwe album When Sparks Ignite uit via Oblivion/SPV.

Darkhaus is een intercontinentale band waarvan de bekendste leden bassist/zanger Gary Meskill van Pro Pain en vocalist Ken Hanlon zijn. Respectievelijk een Amerikaan en een Schot. De plaat bevat twaalf nieuwe songs die in totale eenzaamheid werden opgenomen in Florida, waar het volgens de band comfortabelst werken is. Ik stond eerst wat sceptisch tegenover deze recensie, omdat ik eerlijk gezegd niet zo heel erg thuis ben in het benoemde subgenre, maar nadien moet nu wel toegeven dat de plaat me wel op de een of andere manier gecharmeerd heeft. When Sparks Ignite bestaat zowel uit uptempo rockende songs als uit pianoballads. En alle songs hebben dat donkere, gothische sausje over zich heen. En door het kwistige gebruik van melodie klinkt alles ook verdomd catchy. Meskill sleurde er deze keer ook zijn collega gitarist van bij Pro Pain bij en dan zou je denken dat dit een heel heavy bedoening zou worden, maar niets is minder waar. Zo zie je maar dat muzikanten ook buiten het eigen genre durven en willen te gaan kleuren en na verloop van tijd ook wel eens van een ander walletje willen gaan eten. Namen die me spontaan door het hoofd schieten bij het beluisteren van de plaat zijn bijvoorbeeld HIM, Poisonblack maar ook een ietwat Linkin Park. Frontman Ken Hanlon beschikt over de geschikte stem voor dit type muziek en is zeker een topper in de scene. Dit essentiële gegeven zou er wel eens kunnen voor zorgen dat Darkhaus met deze release nog hogere ogen gaat gooien en mits de juiste ondersteuning wel eens ver zou kunnen geraken. Er zijn vandaag de dag genoeg festivals die gothic en metal samen programmeren en door de toegankelijkheid van dit materiaal is dit iets waar beide kanten mee gediend zullen zijn. Songs als All of Nothing, The Last Goodbye en Oceans zijn gewoon sterk en vragen om steeds opnieuw beluisterd te worden. De band schuwt ook de elektronica niet trouwens, zoals je bijvoorbeeld zal horen in To Live Again. Het is gewoon een album dat je eens gehoord moet hebben om zelf te kunnen oordelen. Voor mij is het intussen een oorwormpje geworden, dat is wellicht bij nachtelijke ritten nog wel eens in de speler zal duwen.

Heb je het wel voor donkere, melancholische, modern klinkende rock met een metalen randje en vind je eerdergenoemde groepen ook te pruimen, dan kan je zonder problemen When Sparks Ignite aan je collectie toevoegen.

Tracklist: