Het Britse Winterfylleth brengt sinds z’n debuut uit 2008 om de twee jaar een nieuw album uit, dus dit jaar was het tijd om het vijfde studio-album aan de wereld prijs te geven. Over stabiliteit en evenwichtigheid gesproken. Album na album weten de mannen Winterfylleth ook steeds meer zieltjes te winnen met hun ‘English heritage black metal’, zoals ze het zelf noemen, en dat zal met The Dark Hereafter ongetwijfeld niet anders zijn.

Winterfylleth gaat met dit album dus verder op het ingeslagen pad, en titelnummer en opener The Dark Hereafter is meteen al een nummer om U tegen te zeggen. Een dikke geluidsmuur waar je tegenaan kunt blijven lopen, verschroeiend hard, maar tegelijk heel melodisch. In het begin is het even wennen, maar na voldoende luisterbeurten blijkt dit nummer zich met sterke weerhaakjes in je geest vast te klampen. Dit nummer doet zelfs denken aan Wiegedood, en dat is uit onze mond zeker als compliment bedoeld. Zeggen dat er daarna wat gas terug genomen wordt is misschien overdreven, en hoewel Pariah’s Path en Ensign of Victory oerdegelijke nummers zijn die lekker wegluisteren,  weten ze niet meteen te verrassen.

De werkelijke parel op dit album is echter Green Cathedral: het is met ruim dertien minuten het langste nummer dat Winterfylleth ooit gemaakt heeft, maar misschien ook wel het beste. Met een langzame intro word je langzaam in de juiste stemming gebracht, slepend, kil en hard bouwt het nummer langzaam op, de rauwe vocalen doen exact wat ze moeten doen en lijken gewoon gemaakt te zijn voor een nummer als dit. Al die sfeerschepping is overigens niet voor niets, want op het einde komt dit nummer pas echt helemaal tot ontplooiing, met heldere, rustgevende gezangen. Het nummer is bedoeld als een ode aan de spiritualiteit van de natuur, en dat komt hier dan ook helemaal tot z’n recht. Black metal hoeft niet altijd alle duivels uit de hel op te roepen om indruk te kunnen maken.

Als afsluiter volgt nog Led Astray in the Forest Dark, dat ook weer helemaal anders van toon is. Snelle melodieën, vrolijk bijna, met gezang die aan liturgische muziek doet denken. Het is een aparte, blijmoedige afsluiter voor een album dat, alles bij elkaar, heel gediversifieerd is. Waarbij Winterfylleth geen stijlbreuk met het verleden doorvoert, maar toch duidelijk een aantal nieuwe elementen uitprobeert. Met succes, mogen we wel zeggen. Fans kunnen dit schijfje dus blindelings aanschaffen, net zoals iedereen die geïnteresseerd is in blackmetalbands met een beetje gevoel voor mysterie in plaats van blasfemie.