Met de single Reason – waarop Russell Allen van Symphony X de vocalen deelde – trokken ze een paar jaren geleden mijn aandacht en het album Momentum vloerde me helemaal en bezorgde DGM een plaats bij mijn favoriete bands. Anno 2016 ben ik helemaal in de ban van meestergitarist Simone Mularoni en met The Passage hebben ze goud in handen, op weg naar de grote doorbraak.

DGM staat voor Diego Gianfranco Maurizio, de drie Italiaanse oprichters uit 1994 en stond jarenlang bekend voor technische, progressieve metal in het straatje van Dream Theater. Sinds 2006 zit echter geen van deze leden nog bij de band, toch werd besloten om de naam te behouden. Hun vertrek betekende ook de komst van gitarist Mularoni – een Malmsteen-adept die virtuoos power en melodie met een geweldige techniek combineerde – die voor een boost zorgde in hun carrière. De duels met de andere nieuwkomer Emanuele Casali op keyboards deden bij wijlen denken aan Deep Purple ‘on crack’, maar dan twee generaties later.

Na het overtuigende album Different Shapes werden de rangen versterkt door zanger Mark Basile – een vocale parel met hemels cleane zang – die verantwoordelijk is voor de schitterende melodielijnen. De combinatie van dit talent resulteerde in het sterke FrAme, waarvoor vier jaren wereldwijd werd opgetreden op de grootste festivals en wat een Europese tournee opleverde in het gezelschap van soortgenoten Symphony X en Pagan’s Mind.

Momentum toonde een band die vol zelfvertrouwen een koerswijziging deed in het spectrum van power/progressieve metal, waarbij het evolueerde van melodieus licht progressief à la Kamelot naar harder progressief van Symphony X. Hierbij heeft de vriendschap met laatstgenoemde formatie ongetwijfeld een rol gespeeld. Ook op de nieuwe plaat horen we een spetterende gastbijdrage van gitarist Michael Romeo op Dogma, wat door zijn inbreng heel herkenbaar naar Symphony X neigt. Tom Englund (Evergrey) zingt een stevig duet op Ghost of Insanity; geen softe ballade, maar een heerlijk gelaagde song waarbij het stemgeluid mooi blendt.

Van bij de opener The Secret (in twee delen) merken we de vooruitgang in maturiteit. De composities zijn fenomenaal, met pakkende refreinen. Het spel is technisch foutloos, met snel en adembenemend gitaarwerk, ondersteund door fijne keyboards, culminerend in bombastische ‘passages’. Dit is absoluut het meest volwassen werk tot op heden, met meer variëteit en diepgang in de nummers. Een schitterend album dat de laatste maand voortdurend speelt en ongetwijfeld de top van mijn jaarlijst zal sieren.

Live is deze band zeer overtuigend – wat ik recentelijk heb mogen meemaken in de Moonlight Music Hall te Diest – en kunnen ze de songs en het heldere geluid, waarvoor producer Mularoni verantwoordelijk is, moeiteloos reproduceren. In maart volgend jaar touren ze opnieuw door Europa en beloven ze ook onze regio aan te doen, in het gezelschap van labelgenoten Trick or Treat en Secret Sphere. Dit belooft een heerlijk avondje Italiaanse (progressieve) powermetal te worden!

Tracklist: