Edensong is een progressief rockkwintet uit The Big Apple, dat in 2008 debuteerde met The Fruit Fallen, een schijfje dat toen niet op mijn radar is verschenen. Maar gelukkig krijg ik een herkansing met zijn tweede release, Years In The Garden Of Years, een conceptueel pareltje met als rode draad een thema waar we tegenwoordig allemaal zoveel van tekort komen: tijd.
Years In The Garden Of Years bestaat eigenlijk maar uit drie nummers, de op zichzelf staande opener en afsluiter Cold City en Yawn Of A Blink en daartussenin de hoofdmoot : het achtdelige titelnummer. Allemaal samen toch goed voor zo’n dikke zeventig minuten hoogstaand proggenot.
Algemeen beschouwd zal Edensong vooral de liefhebber van klassieke (symfonische) progrock aanspreken waarbij ik denk aan het vroege werk van Genesis, Yes, King Crimson,Rush, Marillion… maar daarmee dekt deze vlag verre van de lading. Deze band grabbelt dan ook lustig in de ton van stijlen en periodes. Kenmerkend is de prominente rol die weggelegd is voor de dwarsfluit, meesterlijk bespeeld door Barry Seroff, die zowel solistisch-melodisch als begeleidend maar ook als effectenmaker met zijn flatterzunge-techniek vaak de hoofdrol opeist. Hierbij valt vaak de hand van de meester – Ian Anderson en zijn Jethro Tull – te herkennen.
Het eveneens schitterende samenspel van Hammond/keyboard (Stefan Paolini) en gitaar (James Byron Schoen) doet me dan weer vaak denken aan de progressievere Uriah Heep-periodes (Salisbury). Daarnaast wordt er binnen de complexe structuren flink gegoocheld met een keur aan instrumenten : de meer vertrouwde klassieke Westerse zoals piano en cello maar ook de meest exotische soorten zoals de hangdrum, de Indische tabla of Balinese gamelan. Niet met de bedoeling om zoveel mogelijk instrumenten in één nummer te proppen maar volledig in functie van de muziek. Zo wordt het thema “tijd” knap door verschillende instrumenten geïntroduceerd, de ene keer door klokeffecten in het melodisch slagwerk, dan weer door heel snel uitgevoerde pianomotiefjes.
Stilistisch wordt er ook heel wat gevarieerd : van de intimiteit van een klassiek kamerorkest tot symfonische passages die aan de filmscores van een Hans Zimmer of Howard Shore doen denken. Of het rockende Down The Hours, Jesus Christ Superstar meets Dream Theater. Van klassiek tot folk, over hardrock naar meer singer-songwriter-achtige allures, het kan allemaal voor Edensong. En het meest belangrijke : het verveelt voor geen meter. Deze band schildert met de meest uiteenlopende kleurtjes maar het eindresultaat is wel een prachtig muzikaal canvas. Virtuoos, zowel vocaal als instrumentaal van een zeer hoog niveau en daarbij mag ik zeker ook de ritmesectie (Tony Waldman en TD Towers) niet vergeten.
Voeg daar nog een heel mooi artwork, van de hand van de surrealistische schilder Dan May aan toe, en dit plaatje is helemaal af. Edensong refereert naar de grote namen uit het genre maar mag wat mij betreft met Years In The Garden Of Years gerust aansluiten in de galerij van de symfonische proggoden.
