Jurgen Callens

Metal uit India! Dat had ik hier dit jaar nog niet zien passeren. Weer iets om van de bucketlist af te strepen dus, want Kryptos is de toonaangevende Indiase heavymetalband en levert met Burn Up The Night zijn vierde volwaardige album af via AFM. Het kwartet lijkt gestaag aan populariteit te winnen en speelde onder meer op Wacken en fungeerde als support voor Death Angel. Dat Kryptos een toch wel interessante muzikale mix speelt, kan je hieronder lezen.

Kryptos zal hier voor meerderen al wel een gekende naam zijn. De band presteert het namelijk om met elke release een tikkeltje beter te doen dan de vorige, en dat is nu weer niet anders. Met hun mix van heavy metal, NWOBHM en thrash zetten ze hun veroveringstocht gewoon vrolijk verder op Burn Up The Night. Muzikaal horen we van het beste van wat we kenden uit de glorieuze jaren tachtig. Messcherpe riffs, loeiende solo’s en vette twingitaarpartijen, ondersteund door een solide doch simpele ritmesectie. Het klinkt allemaal heel catchy en melodieus en alle nummers hebben een kop en een staart en zitten goed in mekaar. Bij het aanhoren, klinkt het allemaal heel nostalgisch en moet je blij zijn dat dergelijke muziek de dag van vandaag nog steeds in ere gehouden wordt. Wat het echter interessant maakt, is de stem van vocalist Nolan Lewis. Hij heeft niet die typische hoge stem, die je normaal bij dit soort muziek zou verwachten, maar hanteert een stemgeluid dat het midden houdt tussen Cronos van Venom en Schmier van Destruction. Combineer dit met heavy metal die in het verlengde ligt van bands als Judas Priest, Iron Maiden, Thin Lizzy en Accept en je kan je er zelf de rest van de tekening bij vormen. Kryptos maakt zo van die heavy metal waar je moeilijk stil bij kan blijven: een luchtgitaartje is nooit veraf, een tappend voetje of knikkend kopje evenmin. Voor je er erg in hebt, zijn de 8 songs voorbij en sla je gewoon nog even op de replay button. Vanaf de eerste riff van The Night Blackstar Horizon hoor je eigenlijk al dat het goed gaat komen en word je ondergedompeld in een bad vol melodie en catchy liedjes. De stem neem je er bij, maar ik ben er alvast fan van. Van Full Throttle hebben jullie dan wellicht de video al zien passeren. De song representeert ook vrij goed waar de rest van het album voor staat. Prima melodieuze, riffgerichte oldschool heavy metal die je niet onberoerd laat. In The Summoning hoor je de mosterd van Accept bijvoorbeeld, terwijl je op Waverider wat Iron Maiden riffs om de oren krijgt. Maar what the hell, ik hou hier gewoon van en dit plaatje maakt mijn klotemaandag goed. Dan heb je een prestatie neergezet toch? Ik kan niet wachten om dit gezelschap hier langs deze kanten eens aan het werk te zien. Long live heavy metal!

Kan je de genoemde bands wel pruimen, en mag de zang al wel eens van de standaarden afwijken voor jou? Dan moet, ja moet, je gewoon dit schijfje eens checken. Ik wed dat je er even vrolijk van wordt als mezelf.

Tracklist: