Jurgen Callens

Soms dekt een albumtitel al de hele lading. En in het geval van Metal Witch krijgen we hier een goed voorbeeld van. Deze Duitse band, met basis in Hamburg, bestaat al sinds 1985 en heeft 1 mini, 1 full length en 1 splitrelease op het conto staan. Daar komt nu een tweede volledige album bij, dat de titel Tales From The Underground mee kreeg en volgende week uitgebracht wordt door Iron Shield. Bereid je voor op wat goeie ouderwetse teutoonse heavy metal.

Dat de band niet zodanig veel uitgebracht heeft, zal er mee te maken hebben dat de mannen een hele tijd op non-actief gestaan hebben. Maar zoals zoveel bands, vonden ook deze Duitsers het nodig om in een haast volledig originele line-up opnieuw muziek te gaan maken. Volgende week verschijnen er dus 10 nieuwe songs van het vijftal, die opnieuw regelrecht uit de jaren tachtig konden komen. Het heavymetalgenre in Duitsland is niet stuk te krijgen, en vaak komen daar kwalitatief heel goede bands vandaan. Maar vaak ook veel mindere. En tot die laatste categorie ga ik ook Metal Witch rekenen. De heren spelen heavy metal in de stijl van groepen als Accept, Grave Digger en Tyrant, maar dan wel enkele niveautjes lager. Hier en daar duikt er wel eens een leuk melodietje of een betere riff op, maar over de hele lijn is het gewoon het ene cliché dat het andere opvolgt. En met zanger Kay Rogowski heeft het combo ook totaal geen topper in huis. Bovendien heb ik een hekel aan zijn irritante accent. Het klinkt allemaal als patatjes zonder zout, de songs bevatten veel te veel herhalingen (vooral de refreinen worden soms eindeloos uitgesponnen) en er wordt te vaak van de hak op de tak gesprongen. Soms klinkt het thrashy, zoals in Standing in my Way, dan weer heel cliché rock and roll zoals in euh, Heavy and Roll en dan weer als een aftreksel van Accept, zoals in Flute of Shame. Een voorbeeldje van het herhalingsgedrag kan je dan weer goed horen op God Save The Heroes. Op termijn gaan de songs zelf irriteren, en krijg ik veel zin om meteen op de ‘skip’ toets te gaan drukken. Nee, hier worden we echt niet vrolijk van. En als je de songtitels even naast elkaar ziet en uitvindingen als Stay True, Still Going Strong en Weapons of the Night leest, dan weet je wel genoeg. Soms vraagt een mens zich af waarom er zoveel goede bands zijn, die geen deal hebben, terwijl andere dan weer lustig hun ding mogen doen. We zullen het nooit begrijpen.

Kortom, ik lust geen patatjes zonder zout. En tenzij jullie wel wat slappere kost zouden kunnen verdragen, adviseer ik gewoon deze release links te laten liggen. De markt is tegenwoordigd verzadigd van immens veel betere dingen.

Tracklist: