Existance zal bij enkelen onder ons hier te lande al wel een belletje doen rinkelen. De Franse heavymetalband was hier namelijk al meermaals te gast voor wat shows en festivalletjes. Zo stonden de mannen in het verleden onder andere al op het podium van het vermaarde, maar ter ziele gegane, PPM festival in Mons en verzorgden ze al wel eens een support. Nu brengen ze hun tweede volwaardige album Breaking The Rock uit via Black Viper Records.
Hoewel Existance een relatief jonge band is, het gezelschap werd pas opgericht in 2008, willen ze toch graag de geest van de jaren tachtig levendig houden. Zo halen ze zelf invloeden aan van vermaarde iconen als Judas Priest, Iron Maiden en Saxon. Hoog gegrepen natuurlijk. Die invloeden zullen er natuurlijk wel zijn, al horen wij die niet zo onmiddellijk terug. Wat wel opvalt, is dat de band probeert om leuke riffgerichte heavy metal te spelen met goed soleerwerk en vocalen die voldoen aan de normen van vandaag. Achter de microfoon staat Julian Izard, de zoon van Didier Izard, die dan weer gekend was als zanger van de speedmetalband H-Bomb. Altijd leuk om te zien dat muzikaal bloed doorgegeven wordt van generatie op generatie. Of Existance een grote toekomst tegemoet gaat, weten we niet. De band mag dan wel een tiental leuke songs kunnen pennen, de spreekwoordelijke icing on the cake vinden we echter nog niet terug. Een hymne als All Is On Fire gaat er in als zoete koek, maar voor ons had het best allemaal nog wat melodieuzer en catchier gemogen. Nu heb je soms het idee dat alles wat hetzelfde lijkt en dat je na het uitzitten van de plaat niet echt iets hebt dat 100 procent blijft kleven. Leuker wordt het als er meerstemmig gezongen wordt, zoals in een track als Deserve Your Love. Soms hebben we de indruk dat Izard hier en daar wat vocale bijstand kan gebruiken, en op deze manier wordt dit adequaat opgelost. Een nummer als Marilyn (Icon of Desire) vinden wij dan wel weer helemaal ok, omwille van de leuke tempo’s, solo’s en omdat de melodie ook veel meer aanwezig is. Meer van dit alstublieft! Een lijn die eigenlijk doorgetrokken wordt op de volgende song In The Name of Revenge, waarop Izard zijn stem gebruikt die meer in het verlengde van zijn capaciteiten ligt. Het is eigenlijk best vreemd dat Existance zijn betere songs lijkt op te sparen voor op het eind van de plaat. Dus al bij al is dit toch nog wel een meevaller geworden. Als de band er een nog wat consistenter geheel weet van te maken en hier en daar nog wat sleutelt aan de details, dan komt dit allemaal wel goed. Het is duidelijk dat er groeipotentieel is. Ik ben dan ook benieuwd naar de live-kwaliteiten van de jongens, want ik ben ervan overtuigd dat dit op een podium wel eens goed zo kunnen overkomen.
Draag je jaren tachtig heavy metal hoog in het vaandel en geef je ook nieuwe bands graag eens een kans, dan kan je zeker eens de plaat van deze Fransen opsnorren. Niet het nieuwe wereldwonder waarop we zitten te wachten, maar toch iets om ons in de komende koude periode aan op te warmen.
Tracklist:
- Heavy Metal Fury
- Honest
- We Are Restless
- All Is On Fire
- Deserve Your Love
- Sinner of Love
- Marilyn (Icon of Desire)
- In The Name of Revenge
- Pain in Paradise
- Breaking The Rock
