Meshuggah hoeft normaal gezien niet meer voorgesteld te worden. Als men ze al niet kent als de opperheersers van de djent sinds 1987, dan wel dankzij de vele grappige foto’s die her en der opduiken van de band op het internet, en dan vooral van zanger Jens Kidman. In 2012 bracht de band nog het zeer goed onthaalde Koloss uit, vier jaar later krijgen we dan eindelijk het vervolg met The Violent Sleep of Reason.

Wat een album is het weer geworden! In tegenstelling tot eerdere albums klinkt The Violent Sleep of Reason veel minder geforceerd en komen alle riffs zeer natuurlijk over. In het algemeen klinkt de muziek ook veel donkerder. Dit is het album dat wederom bewijst waarom Meshuggah als de absolute topper wordt gezien in het genre, het niveau dat de band keer op keer weet te halen is onnavolgbaar, hoeveel bands het ook proberen.

Ook al waren de singles van het album op voorhand wel overtuigend, maar niet enorm geweldig, als je ze beluistert samen met de rest van het album, dan klinken ze ineens veel beter. Het klinkt alsof alle stukjes perfect in de puzzel passen. De chaos die in de nummers zit, klinkt beter dan wanneer je alle nummers apart zou beluisteren. Zo ook bijvoorbeeld de single Born in Dissonance. Als men dit nummer als single beluistert klinkt het niet zo veel beter dan andere singles die Meshuggah ooit heeft uitgebracht, maar als je het tussen Clockworks en MonstroCity beluistert, valt de muzikale euro in je gedachten pas echt.

Met The Violent Sleep of Reason levert Meshuggah het beste album in haar carrière tot nu toe af. Dit is een album dat heel veel van de sceptici toch zal weten te overtuigen, dus als je nog twijfelt om dit album te kopen, doe dit zeker!